APELACJA LUBLIN

1. Tyle trwało postępowanie przygotowawcze (śledztwo) trzy lata oraz proces przed Sądem Okręgowym w Lublinie, jako I instancja dziewięć lat.
2. Sam proces rozpoczynał się trzy krotnie, trzecie otwarcie przewodu sądowego miało miejsce 14 luty 2019, wyrok zapadł 11 styczeń 2021, natomiast uzasadnienie zostało napisane 30 czerwiec 2021 t. j. około 150 dni po ustawowym terminie, a 171 dni po złożonym wniosku o uzasadnienie.
3. Prawdopodobnie gdyby nie złożona skarga na przewlekłość, to termin napisania uzasadnienia byłby jeszcze dłuższy, na temat jakości uzasadnienia oraz przebiegu postępowania można przeczytać w pozostałych artykułach
4. 1. “Postępowanie Lublin”
   2. “SO Lublin“
   3. “Proces cywilny“
   4. “Wznowienie procesu“
   5. “Dyscyplinarne Lublin“
   6. “Przewlekłość postępowania“
   7. “Przed końcem procesu”

1. W dniu 03 sierpień 2021, mecenas złożył za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Lublinie apelację od wyroku Sygn. akt IV K 424/12 tegoż Sądu wydanego w dniu 11 styczeń 2021.
2. Ponieważ całość apelacji zajmuje ponad czterdzieści stron, dlatego też nie będę jej publikował w całości, tylko zacytuję najbardziej istotne fragmenty.
3. Za nim jeszcze do tego dojdzie, chciałbym kilka słów napisać na temat swojego ostatniego doświadczenia z Sądem Apelacyjnym w Lublinie. Otóż mam tu na myśli kwestię złożonej skargi na przewlekłość o czym pisałem w artykule “Przed końcem procesu“, szczególnie jeżeli ktoś nie czytał, to żeby mógł chociaż coś wiedzieć na ten temat.
5. Więc tak w ten sam dzień co wpłynęła do skarga do Sądu Okręgowego w Lublinie, jako pośredniczącego w przekazaniu skargi do Sądu Apelacyjnego w Lublinie, nastąpiła reakcja i rzekomo Prezes tego Sądu zarządził przedłużenie terminu sporządzenia uzasadnienia, czego wcześniej przez cztery miesiące nie robiono. Jednak to nie koniec w dniu 11 czerwca 2021 skarga trafiła do Sądu Apelacyjnego, który to zaraz tego samego dnia rozpoczął działania zmierzające do oddalenia skargi z powodu nie uzupełnienia braków formalnych skargi, które miałyby polegać na niepodpisaniu skargi własnoręcznym podpisem składającego, co owszem jest prawdą, ponieważ skarga została złożona drogą elektroniczną ePUAP i została podpisana elektronicznie profilem zaufanym. Zgodnie z przepisami prawa jest taka możliwość a na pewno przepis wskazany za podstawę nie określa formy podpisu. W tym celu Sąd mając wiedzę by przekazywać korespondencję drogą elektroniczną tak z skargi jak i złożonego w tym celu wniosku, skierował korespondencję na adres zamieszkania wskazany w Polsce, pod którem jednak nie miałem możliwości odebrania korespondencji o czym napisałem składając wniosek z prośbą o kierowanie korespondencji na adres elektroniczny, bądź udostępnienie treści pisma na Portalu Informacyjnym Sądów Powszechnych.
6. 1. Po nieodebraniu korespondencji Sąd oddalił skargę na przewlekłość. Nie wiem, kto za tymi czynami stoi, czy faktycznie przewodniczący wydziału II karnego Sądu Apelacyjnego, czy też administracja tego Sądu?
7. Raczej administracja.
   2. Czy w związku z tą sytuacją składając do tego Sądu apelację od wyroku, mam przesłanki ku temu, by dać wiarę, że zostanie ona rozpoznana zgodnie z prawem do sprawiedliwego rozpatrzenia przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd, co gwarantuje Konstytucja RP?
8. Czas pokaże, jednak ta sytuacja całkowicie pozbawiła mnie wiary w Polskie Sądy.
10. Teraz przytoczę najważniejsze fragmenty złożonej apelacji.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w odniesieniu do czynów opisanych w pkt 7.1, 7.2., 7.3 i 7.4 zarzucam: obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, tj.: naruszenie art. 414 § 1 k.p.k w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k, w odniesieniu do zarzucanych czynów określonych w art. 73 a k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 k.k.s., w zakresie zmiany przeznaczenia wyrobu akcyzowego, w sytuacji, gdy zgodnie z podstawą prawną, która ma zastosowanie przy zarzucanych czynach, a więc ustawą o podatku akcyzowym, żeby mówić o zmianie oleju opałowego na olej napędowy, to zgodnie z tą ustawą, wyrób akcyzowy (olej opałowy), nazwa musiała się znajdować w nomenklaturze PKWiU lub CN, wyrób ten powinien mieć barwę czerwoną oraz zawierać znacznik akcyzowy w ilości 6,4 mg/l, natomiast zgodnie z ekspertyzą Instytutu Nafty i Gazu w Krakowie Nr 2164//TA/K/2008, znajdującą się w aktach sprawy te warunki nie zostały spełnione, a więc brak było podstawy faktycznej i prawnej, ponieważ nie można zmienić przeznaczenia z oleju napędowego na olej napędowy, co wynika z ekspertyzy: „Zabezpieczone surowce świadczą o tym, że przez cały czas zaopatrywano się w paliwo będące surowcem, które faktycznie było barwionym na czerwono olejem napędowym, spełniającym wszystkie parametry jakościowe dla oleju napędowego. Tę sugestię wydaje się potwierdzać brak znacznika fiskalnego w pobranych próbkach ze zbiornika zawierającego nieodbarwiony Olej Napędowy do celów grzewczych (Olej Opałowy) świadczyć to może o szerokich kontaktach handlowych być może międzynarodowych”, co potwierdza również wynik badania załączony do ekspertyzy, który wskazuje wartość znacznika akcyzowego mniej niż 0,01 mg/l.

Apelacja od wyroku z dnia 11 stycznia 2021 r. Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt: IV K 424/12

1. Ten fragment dotyczy głównego zarzutu za który zostałem skazany, jak wskazuje mecenas w apelacji, brak jest podstawy faktycznej i prawnej, do postawienia takiego zarzutu nie mówiąc już o skazaniu, gdzie jak wynika z ustawy o podatku akcyzowym oraz ekspertyzie wykonanej na zlecenie Prokuratury, nie można mówić o popełnieniu czynu przestępczego.

naruszenie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 50 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej polegający na tym, że oskarżony został skazany prawomocnie za czyn ciągły (art. 12 KK), co stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego, jak ma się społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w ramach tego czynu osądzonych, w sytuacji, gdy ten czyn ciągły (art. 12 kk oraz art. 6 k.k.s.) dotyczy postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Lublinie, choć prawomocnie zakończyła się sprawa przed Sądem Apelacyjnym w Katowicach, który wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2021 r. II AKa 380/19, utrzymał wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie II Wydział Karny sygn. akt: II K 64/12, w którym Krzysztof W. został skazany za te same czyny zabronione zarzucane mu w tym postępowaniu dotyczące tego samego okresu;

Apelacja od wyroku z dnia 11 stycznia 2021 r. Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt: IV K 424/12

1. To cytat dotyczący kolejnej negatywnej przesłanki procesowej, co do której Sąd posiadał wiedzę, jednak nie brał tego pod uwagę przy wydawaniu wyroku, owszem wyrok w Sądzie Okręgowym w Lublinie zapadł jeszcze przed wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach, jednak nie zmienia to faktu, że nie koniecznie musi nastąpić wydanie prawomocnego wyroku, by jedna z dwóch spraw miałaby zostać umorzona. W tym konkretnym przypadku nie brał tej negatywnej przesłanki pod uwagę również Sąd Apelacyjny w Katowicach, któremu również przedstawiłem zaistniałą sytuację przed wydaniem prawomocnego wyroku.

naruszenie art. 41 § 1 k.p.k. poprzez niewyłączenie się od orzekania w sprawie sędziego Andrzeja Wacha, mimo złożonego stosownego wniosku na rozprawie w dniu 05 grudnia 2018 r., w sytuacji, gdy sędzia ten osobiście złożył na podstawie art. 41 § 1 k.p.k. wniosek o wyłączenie się od orzekania w sprawie cywilnej w związku z pozwem oskarżonego Krzysztofa W. przeciwko sędziemu Maciejowi Kielasińskiemu, który wcześniej prowadził postępowanie karne, uzasadniając ten wniosek bliską znajomością z pozwanym również na gruncie prywatnym, w sytuacji, gdy wtedy wniosek ten uwzględniono i na podstawie art. 42 k.p.k. sędzia Andrzej Wach został wyłączony z orzekania w postępowaniu cywilnym, z tego względu orzekanie sędziego Andrzeja Wacha w tej sprawie wywołuje uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w tym postępowaniu;

Apelacja od wyroku z dnia 11 stycznia 2021 r. Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt: IV K 424/12

1. To kolejny zarzut ujęty w apelacji, wywołujący uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności orzekającego sędziego Andrzeja Wacha w tym procesie w związku z tym, że sędzia ten sam złożył wniosek o wykluczenie się z orzekania w procesie cywilnym z mojego pozwu przeciwko sędziemu Maciejowi Kielasińskiemu, wskazując na bliską znajomość z pozwanym. Sędzia Kielasiński prowadził proces karny w którym ja uczestniczyłem, po zmianie dokonanej przez Zbigniewa Ziobro na stanowisku Prezesa Sądu w Lublinie, ten zabrał sędziemu Kielasińskiemu sprawę i przekazał sędziemu Wachowi.
2. Jeżeli sędzia Wach uważał, że w procesie cywilnym przeciwko sędziemu Kielasińskiemu, jego udział wywoła uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności z powodu bliskiej znajomości z tym sędzią, to taka przesłanka będzie mieć miejsce, w procesie przeciwko mojej osobie za to, że złożyłem pozew przeciw sędziemu Kielasińskiemu z którym się koleguje.
3. Zresztą jeżeli weźmiemy pod uwagę wyżej w cytatach przedstawione okoliczności faktyczne, to można szczególnie nabrać podejrzeń o stronniczość sędziego Wacha, jednak jak wiadomo, za tym wyrokiem kryje się całkiem inna okoliczność.

naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zgromadzonych dowodów w sposób uchybiający zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, a także poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających, wyrażających się w powzięciu wątpliwości odnośnie do możliwości zapoznania się Sądu z tak obszernym materiałem dowodowym w tak krótkim czasie, a także poprzez naruszenie zasady bezpośredniości wyrażające się przez brak przeprowadzenia wszystkich dowodów w sprawie w tym przesłuchania świadków, gdyż z 12, którzy poddali się dobrowolnie karze, przesłuchano jedynie 6 osób, a z 23 świadków wnioskowanych przez oskarżyciela przesłuchano jedynie 16 świadków

Apelacja od wyroku z dnia 11 stycznia 2021 r. Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt: IV K 424/12

1. W tym cytacie mecenas zarzuca Sądowi, że ten nie zapoznał się z aktami sprawy i całością materiału dowodowego, przed otwarciem przewodu sądowego oraz naruszenie zasady bezpośredniości wyrażające się przez brak przeprowadzenia wszystkich dowodów w sprawie w tym przesłuchania świadków m. in. tylko sześciu z dwunastu, którzy poddali się dobrowolnie karze oraz szesnastu z dwudziestu trzech świadków wnioskowanych przez oskarżyciela nie wspomnę o stu pięćdziesięciu, których prokurator przesłuchał, ale nie wnioskował o ich przesłuchanie.

naruszenie art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzyganie w sposób rażący wszelkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, poprzez przyjęcie, że oskarżony Krzysztof W. wyjaśniał nieprawdę i była to jego linia obrony, a także poprzez nieuwzględnienie wniosków i niewyjaśnienie wątpliwości, które nasunęła ekspertyza Instytutu Nafty i Gazu nr 2164//TA/K/2008, w sytuacji, gdy Sąd I instancji nie dysponował innymi dowodami mogącymi rzeczywiście zweryfikować twierdzenia oskarżonego, co wymaga oddania mu w tym zakresie wiary; naruszenie art. 410 k p k poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a to wskazań ekspertyzy Instytutu Nafty i Gazu w Krakowie nr 2164//TA/K/2008 dotyczących jakości paliwa, stanowiącego surowiec dla przetwórni, który w rzeczywistości stanowił barwiony na czerwono olej napędowy, który to dowód znajduje się w aktach sprawy, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, a tymczasem Sąd w uzasadnieniu nawet nie odniósł się do tej opinii ani słowem, a która ma przecież kluczowe znaczenie dla tej sprawy;

Apelacja od wyroku z dnia 11 stycznia 2021 r. Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt: IV K 424/12

1. W pierwszej części cytatu mecenas zwraca uwagę, że Sąd nie dał wiary moim wyjaśnieniom, które składałem przed Sądem. Stwierdzając, że wyjaśniałem w nich nieprawdę realizując przyjętą linię obronę, natomiast dał wiarę wyjaśnieniom z postępowania przygotowawczego, których przed Sądem nie podtrzymałem, wyjaśniałem też dlaczego wówczas takie a nie inne złożyłem wyjaśnienia. To właśnie tamte wyjaśnienia były realizacją przyjętej linii obrony, a może inaczej chęcią opuszczenia murów aresztu wydobywczego, gdzie spędziłem piętnaście miesięcy. Oczywiście nie przeczę, że tamte wyjaśnienia mogły się uzupełniać z innymi wyjaśnieniami, ale tylko dlatego, że po pierwsze były oparte o informacje uzyskane od funkcjonariuszy CBŚP z Lublina a po drugie były związane z zakresem wykonywanej pracy. Sąd tym samym nie wyjaśnił wątpliwości które powstały na skutek składanych wniosków, w których zwracałem uwagę na ekspertyzę Instytutu Nafty i Gazu z Krakowa. W drugiej części natomiast mecenas zarzuca pominięcie istotnych okoliczności, czyli wskazań zawartych w w/w ekspertyzie, wskazując że Sąd w uzasadnieniu nawet się nie odniósł do tej kwestii, chociaż ma ona kluczowe znaczenie w tej sprawie.

Niezależnie od powyższego, z ostrożności procesowej przy pierwszorzędnym charakterze zarzutów sformułowanych powyżej oraz mając na uwadze deontologiczne reguły formułowania zarzutów naruszenia prawa materialnego, na podstawie art. 427 § 2 kpk z zw. z art. 438 pkt 1 k p k, skarżonemu wyrokowi zarzucam: Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k p k w zw z art. 437 § 1 i 2 k p k, wnoszę o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Krzysztofa W. od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Apelacja od wyroku z dnia 11 stycznia 2021 r. Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt: IV K 424/12

1. Odnośnie pierwszego fragmentu cytatu, to mecenas przytaczał kolejne artykuły za, które usłyszałem wyrok i skazywał podstawę faktyczną stawianych zarzutów do skarżonego wyroku. W dalszej części cytatu wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od wszystkich zarzucanych czynów, lub ewentualne uchylenie wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
3. W każdym kraju gdzie obowiązujące prawo, jest również przestrzegane i stosowane przez organy ścigania oraz wymiar sprawiedliwości, prawdopodobnie tej sprawy w ogóle by nie było, a już na pewno mógłbym czuć się spokojnie czekając na rozpoznanie skargi apelacyjnej przez Sąd II instancji, jednak chociaż uważam, złożoną apelację za prawidłową, to jednak nie pozwala mi to na spokojne oczekiwanie na jej rozpatrzenie.
4. Tym bardziej po zaistniałej sytuacji o której na wstępie wspomniałem oraz mając na uwadze sytuację związaną z niedopuszczeniem jednego z sędziów Sądu Apelacyjnego w Lublinie do dalszego orzekania przez neo-KRS i powołanie na miejsce tego sędziego, prawnika który nigdy wcześniej nie orzekał w żadnym Sądzie.
6. Tak czy inaczej teraz pozostaje oczekiwać na wylosowanie sędziego sprawozdawcę oraz pozostały skład, który będzie rozpoznawał skargę apelacyjną, a następnie na wyznaczenie terminu rozprawy, myślę że termin ten może zostać wyznaczony dopiero na przyszły rok, około września 2022. O czym będę informował poniżej.
   2. Poniżej zamieszczam potwierdzenie przyjęcia apelacji

1. Apelacja od wyroku złożona przez prokuratora A. Markockiego

1. Podstawa złożenia apelacji jaką wskazał prokurator wynika z Kodeksu postępowania karnego
   2. art. 425 & 1 Od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji przysługuje środek odwoławczy stronom oraz innym osobom wskazanym w przepisach ustawy.
   3. art. 425 & 2 Orzeczenie można zaskarżyć w całości lub w części. Można także zaskarżyć brak określonego rozstrzygnięcia. Przedmiotem zaskarżenia może być również samo uzasadnienie orzeczenia.
   4. art. 444 & 1 Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, a pokrzywdzonemu od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu przysługuje apelacja.
   5. art. 444 & 2 Apelacja przysługuje również podmiotowi zobowiązanemu określonemu w art. 91a podmiot zobowiązany do zwrotu korzyści.
2. Apelacja została wniesiona na niekorzyść wobec czterech oraz na korzyść wobec dwóch z skazanych wyrokiem Sądu I instancji. W moim przypadku oczywiście na niekorzyść.
4. Prokurator powołując się na przepisy Kodeksu postępowania karnego
   2. art. 427 & 1 Odwołujący się powinien wskazać zaskarżone rozstrzygnięcie lub ustalenie, a także podać, czego się domaga.
   3. art. 427 & 2 Jeżeli środek odwoławczy pochodzi od oskarżyciela publicznego, obrońcy lub pełnomocnika, powinien ponadto zawierać wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz uzasadnienie.
   4. art. 437 & 1 Po rozpoznaniu środka odwoławczego sąd orzeka o utrzymaniu w mocy, zmianie lub uchyleniu zaskarżonego orzeczenia w całości lub w części.
   1. art. 437 & 2 Sąd odwoławczy zmienia zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie co do istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie; w innych wypadkach uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 bezwzględne przyczyny odwoławcze § 1, art. 454 zakaz orzekania przez sąd odwoławczy na niekorzyść oskarżonego lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.
   2. art. 438 pkt. 1a Orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia: obrazy przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w pkt 1, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu;
   1. art. 4 Organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.
6. zarzucił wyrokowi co do mojej osoby:
8. Obrazę prawa materialnego tj. art. 39 & 2 w zw. z art. 39 & 1 Kodeks karny skarbowy
   2. art. 39 & 2 W razie skazania za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej, sąd wymierza karę łączną na zasadach określonych w niniejszym kodeksie; przepis art. 43 okres obowiązywania środków karnych § 1 Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio.
   3. art. 39 & 1 Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1.080 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności; karę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach.
10. Oraz rażącą niewspółmierność wymierzonych co do oskarżonych, kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności.
12. Tym samym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku wobec mojej osoby:
13. 1. Za czyny przypisane w kolejnych czterech punktach 7.1, 7.2, 7.3, 7.4 wyroku, kary pięciu lat, pięciu lat, sześciu lat i jednego roku i sześciu miesięcy oraz orzeczenie jako kary łącznej 11 (jedenastu) lat pozbawienia wolności.
15. Następnie w uzasadnieniu wskazał, iż Sąd w kolejnych punktach wyroku skazał mnie z
16. 1. – art. 258 & 3 kk w zw. z art. 91 & 1 kk na karę trzech lat i sześciu miesięcy.
    2. – art. 37 & 1 pkt. 3 k. k. s. przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 19 & 1 kk w zw. z art. 54 & 1 k. k. s. w zw. z art. 7 & 2 k. k. s. i art. 38 & 2 k. k. s. i art. 37 & 1 pkt. 3 k. k. s. na karę czterech lat pozbawienia wolności i karę grzywny 720 stawek dziennych, po 50 zł.
    3. – art. 299 & 5 kk w zw. z art. 11 & 3 kk i art. 65 & 1 kk oraz art. 33 & 2 kk w zw. z art. 309 kk na karę pięciu lat pozbawienia wolności i karę grzywny 1000 stawek dziennych po 100 zł.
    4. – art. 270 & 1 kk w zw. z art. 91 & 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności.
    5. – art. 91 & 2 kk i art. 39 & 1 i & 2 k. k. s. w zw. z art. 85 & 1 kk w zw. z art. 20 & 2 k. k. s. w zw. z art. 40 & 1 k. k. s. na karę łączną 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny 1500 stawek dziennych po 100 zł.
18. W dalszej kolejności prokurator stwierdził, że Sąd wydając wyrok łączny kary grzywny, przekroczył górną granicę jaka wynosi 1080 stawek dziennych. Prokuratur, że orzeczenie Sądu w zakresie wymiaru kary nie pozwala uznać go za słuszne, ponieważ wymiar ten jest rażąco niewspółmierny do stopnia szkodliwości społecznej wyrządzonej czynami. Tym samym zarzucił, uznanie przez Sąd okoliczności łagodzącej wskazując dotychczasową niekaralność skazanego. W celu poparcia swojej tezy prokurator odwołuje się m. in. do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 kwiecień 1978, dalej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 02 luty 1995 oraz orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 14 listopad 1986.
20. Kilka swoich zdań na temat złożonej apelacji przez prokuratora del. do Prokuratury Krajowej w Lublinie Antoniego Markockiego.
21. 1. Zacznę od tego, że mogłem się spodziewać złożenia apelacji, ponieważ podczas mowy końcowej prokurator wnosił o łączny wymiar kary wobec mojej osoby 11 (jedenastu) lat pozbawienia wolności. Jak przytoczyłem prokurator wnosi w apelacji o podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności w każdym punkcie wyroku. Zacznę po kolei odnosić się do tych punktów. Oczywiście nie zapominając, że wyrok ten nigdy nie powinien zapaść.
22. 7. 1 – dotyczy zarzutu kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, zdaniem Sądu kierowanie grupą zostało uznane jako czyn zabroniony popełniony w warunkach ciągu przestępstw. Skazany na 3 lata i 6 miesięcy. Pytanie, co zdaniem Sądu zostało popełnione w warunkach ciągu przestępstw? Spróbujmy się dowiedzieć analizując przepisy ustawy – Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r (Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553), jest to ustawa obowiązująca w czasie rzekomego popełnienia przestępstwa.
    2. art. 258 & 3 Kto grupę albo związek określony w § 1 lub 2 je zakłada lub taką grupą albo takim związkiem kieru­je, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
    3. art. 91 & 1 Jeżeli sprawca popełnia w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych prze­stępstw, sąd orzeka jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpu­je, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagro­żenia zwiększonego o połowę.
24. W mojej ocenie zastosowanie art. 91 & 1 do kierowania czy udziału w grupie przestępczej, jest błędem, ponieważ artykuł ten dotyczy popełnienia dwóch lub więcej przestępstw. Założenie grupy czy udział w zorganizowanej grupie nie jest samo w sobie popełnieniem przestępstwa. Przestępstwem jest popełnienie czynu, którego znamiona są uznane za zabronione, czyn zabroniony może zostać popełniony indywidualnie (przestępca) lub grupowo (zorganizowana grupa przestępcza). W tym przypadku górna granica wyroku wynosiłaby 8 lat pozbawienia wolności.
26. 7.2 – dotyczy zarzutów wskazanych w wyroku przez Sąd, popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 kk w zw. z 73a § 1 k. k. s. i 54 § 1 k. k. s. w zb. z 9 § 3 w zw. z 62 § 2 k. k. s. w zw. z 7 § 1 k. k. s. w zw. z 6 § 2 k. k. s. w zw. z 37 § 1 pkt 2, 5 k. k. s. w zw. z 38 § 2 pkt 1 k. k. s., w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją z dnia 26 listopada 2010 roku (Dz. U. z 2010 r. nr 238 poz. 1578).
28. Sąd odnosi się w wyroku do brzmienia ustawy, która nie ma zastosowania, ponieważ jest to ustawa z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej. W tym miejscu należy wskazać, że w okresie objętym zarzutami obejmowała ustawa z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz.U. 1999 nr 83 poz. 930) z zmianami oraz ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny. (Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553) z zmianami.
29. Sąd uznał, iż zarzucane czyny zabronione zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 37 § 1 pkt 3 k. k. s., na podstawie wskazanych przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 19 § 1 kk w zw. z art. 54 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 2 k. k. s. i art. 38 § 2 pkt 1 k. k. s. i art. 37 § 1 pkt 3 k. k. s.
31. I Sąd uznał, iż zarzucane czyny zabronione zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 37 & 1 pkt. 3 k. k. s. tym samym zmienił ten przepis, który w części dyspozycyjnej odnosił się do art. 37 & 1 pkt. 2 i 5 k. k. s., prawda jest inna, gdyż przepis ten dotyczy nadzwyczajnego obostrzenia kary i ma zastosowanie, jeżeli sprawca dopuszcza się popełnienia dwóch albo więcej przestępstw skarbowych.
32. II Zdaniem Sądu, popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 73a k. k. s., art. 62 & 2 k. k. s. oraz art. 54 & 1 k. k. s. dotyczy jednego i tego samego czynu, który wyczerpuje znamiona określone w tych trzech przepisach o czym mówi art. 7 & 2 k. k. s. i tym samym należało przypisać tylko jedno przestępstwo, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 19 & 1 kk w zw. z art. 54 & 1 k. k. s.
33. III Dodając na koniec przepisy, które odnoszą się do nadzwyczajnego obostrzenia kary czyli art. 38 & 2 pkt. 1 k. k. s. oraz po raz kolejny art. 37 & 1 pkt. 3.
34. IV Sąd nie tylko połączył zarzuty dotyczące trzech przestępstw w jedno przestępstwo, błędnie uznając, że ten sam czyn wyczerpuje znamiona tych trzech przestępstw, ale wyeliminował art. 6 & 2 k. k. s., który mówi, że dwa lub więcej zachowań podjętych w krótkich odstępach czasu uznaje się za jeden czyn zabroniony. Wyeliminował też art. 18 & 3 kk, który to przepis wskazuje na odpowiedzialność za udzielenie pomocy w popełnieniu czynu zabronionego i art. 9 & 3 k. k. s. który wskazuje na odpowiedzialność osoby, która na podstawie decyzji, umowy zajmuje się sprawami gospodarczymi firmy.
35. V Sąd również zamienił przepisy z art. 7 & 1 na art. 7 & 2 k. k. s. oraz dodał nowy przepis art. 19 & 1 kk. Zobaczmy co mówią przepisy.
    2. art. 37 & 1 pkt. 3 Sąd stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary, jeżeli sprawca: popełnia dwa albo więcej przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie;
    3. art. 19 & 1 Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo.
    4. art. 54 & 1 Podatnik, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
    5. art. 7 & 1 Jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
    6. art. 7 & 2 W wypadku określonym w § 1 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a jeżeli zbiegające się przepisy przewidują zagrożenia takie same – na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej charakteryzują czyn sprawcy. Nie stoi to na przeszkodzie orzeczeniu także innych środków przewidzianych w kodeksie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
    7. art. 38 & 2 pkt. 1 Stosując nadzwyczajne obostrzenie kary, sąd wymierza karę pozbawienia wolności w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie niższej niż 3 miesiące do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego podwójnie, co nie wyłącza wymierzenia w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę także kary grzywny grożącej za to przestępstwo, jeżeli sprawca popełnia ten czyn zabroniony określony w: art. 54 uchylanie się od opodatkowania § 1, art. 55 zatajenie prowadzenia działalności gospodarczej § 1, art. 56 podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy albo niezawiadomienie o zmianie danych § 1, art. 63 wydawanie, sprowadzanie i sprzedaż wyrobów akcyzowych bez znaków akcyzy § 1–5, art. 63a sprzedaż wyrobów akcyzowych bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy § 1, art. 65 nabywanie, przechowywanie, przewożenie lub przesyłanie wyrobów akcyzowych stanowiących przedmiot czynu zabronionego § 1, art. 67 podrabianie lub przerabianie znaków akcyzy § 1, art. 69a naruszenie warunków zastosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy § 1, art. 70 przekazywanie osobie nieuprawionej lub przyjmowanie od osoby nieuprawnionej znaków akcyzy § 1, 2 i 4, art. 73a zmiana przeznaczenia wyrobu akcyzowego § 1, art. 76 narażenie organu podatkowego na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej § 1, art. 77 nieterminowe wpłacanie przez płatnika lub inkasenta pobranego podatku § 1, art. 78 nie pobieranie przez płatnika podatku lub pobieranie podatku w kwocie niższej od należnej § 1, art. 86 naruszenie obowiązków celnych § 1 i 2, art. 87 oszustwo celne § 1 i 2, art. 90 usuwanie towaru lub środka przewozowego spod dozoru celnego § 1, art. 91 nabywanie, przechowywanie lub przewóz towaru stanowiącego przedmiot czynu zabronionego § 1 oraz art. 92 narażenie organu na nienależny zwrot należności celnej lub umorzenie należności celnej należnej do zapłacenia § 1, a kwota uszczuplonej należności publicznoprawnej lub wartość przedmiotu czynu zabronionego jest wielka;
36. Na pierwszym miejscu należy zwrócić uwagę, że zdaniem Sądu jak i prokuratora art. 37 & 1 pkt. 3 k. k. s. jest podstawą do uznania, iż zarzucane czyny zabronione zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, wbrew temu co wynika wynika z literalnego brzmienia tego przepisu, który dotyczy nadzwyczajnego obostrzenia kary.
37. Należy zwrócić uwagę, że w świetle przepisów prawa z kodeks karny skarbowy, czym innym jest czyn zabroniony, a czym innym jest przestępstwo skarbowe o czym mówi:
38. 1. art. 53 & 1 Czyn zabroniony jest to zachowanie o znamionach określonych w kodeksie, chociażby nie stanowiło ono przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego. Określenie czynu zabronionego jako przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego może nastąpić tylko w niniejszym kodeksie.
    2. art. 53 & 2 Przestępstwo skarbowe jest to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny w stawkach dziennych, kary ograniczenia wolności lub kary pozbawienia wolności.
39. Czyli jeżeli mówimy o popełnieniu przestępstwa skarbowego z art. 73a k. k. s. to oskarżony musiałby podjąć czynności o znamionach określonych w kodeksie, które doprowadziły do zmiany przeznaczenia wyrobu akcyzowego, czyli czyn musi zawierać wszystkie znamiona czynu zabronionego.
40. Natomiast jeżeli mówimy o przestępstwie skarbowym z art. 54 & 1 k. k. s. tutaj należy zacząć, że tego przestępstwa może dopuścić się określona osoba tj. podatnik a jego czyn musi polegać na uchyleniu się od opodatkowania, nie ujawnieniu podstawy opodatkowania lub nie złożeniu deklaracji podatkowej, czyli musi zachować znamiona czynu zabronionego
41. Trzecim artykułem określającym przestępstwo skarbowe jest art. 62 & 2 k. k. s. osoba musi dopuścić się czynu polegającego na wystawieniu nierzetelnej faktury albo takim dokumentem się posługiwać, by zostały zachowane znamiona czynu zabronionego, jeżeli ktoś wystawi fakturę rzetelną to taki czyn jest czynem zgodnym z prawem i nie można mówić o przestępstwie.
42. W związku z pw., jeżeli dwa lub więcej podjętych zachowań w wykonaniu tego samego zamiaru i znamionach określonych w tych trzech artykułach kodeksu, to należy uznać za jeden czyn zabroniony, czyli za jedno przestępstwo zgodnie z:
    2. art. 6 & 2 k. k. s. Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy.
44. Za tym, jeżeli mówimy o popełnieniu tych trzech przestępstw skarbowych, których czyn zabroniony zachowuje znamiona określone w kodeksie, ale nie jest to ten sam czyn, tylko są to trzy inne czyny, to ma zastosowanie art. 6 & 2 k. k. s. że stanowią one tylko jeden czyn zabroniony (przestępstwo), pamiętając o tym, że zgodnie z art. 6 & 1 ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo skarbowe.
45. A więc Sąd nie zgodnie z podstawą faktyczną wskazał podstawę prawną wynikającą z art. 7 & 2 k. k. s., przypisując tylko jedno przestępstwo, po czym niezgodnie z kolejną podstawą faktyczną wskazuje na podstawę prawną z art. 37 & 1 pkt. 3, która odnosi się do nadzwyczajnego obostrzenia kary, jednak ma zastosowanie jeżeli oskarżony popełnia dwa lub więcej przestępstw skarbowych a nie jedno przestępstwo.
47. Nie zrozumiałem jest zastosowanie przepisu kodeksu karnego art. 19 & 1, który pozwala na wymierzenie kary za podżeganie lub pomocnictwo. Gdzie w kodeksie karny skarbowy znajduje się odpowiedni przepis, który ma takie same zastosowanie
    2. art. 9 & 1 Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
49. Co prawda Sąd odnosząc się do popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję wskazał
    2. art. 9 & 3 Za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.
51. Więc zamiast stosować przepisy innej ustawy, wystarczyło zastosować przepis ustawy kodeks karny skarbowy wskazany w dyspozycji zmieniając jedynie paragraf.
52. Myślę, że teraz dochodzimy do najbardziej istotnego punktu, gdzie można dostrzec, że Sąd w sposób celowy wskazał w podstawie wymiaru kary art. 54 & 1 k. k. s., gdyż nie została w tym przepisie określona górna granica kary pozbawienia wolności.
54. 7.3 – dotyczy zarzutów wskazanych w wyroku przez Sąd, czyniąc sobie z popełnienia tego przestępstwa stałe źródło dochodu, tj. czyny wyczerpującego dyspozycję art. 299 § 1 i 5 kk w zb. z 272 kk w zw. z 11 § 2 kk w zw. z 12 kk w zw. z 65 § 1 kk, uznając, iż czyny z pkt LXXV i LXXVIII zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. w zw. w zw. z art. 309 k.k.
    2. art. 299 & 1 Kto środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, przyjmuje, posiada, używa, przekazuje lub wywozi za granicę, ukrywa, dokonuje ich transferu lub konwersji, pomaga do przenoszenia ich własności lub posiadania albo podejmuje inne czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
    1. art. 299 & 5 Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2, działając w porozumieniu z innymi osobami, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
    1. art. 272 Kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
    1. art. 11 & 2 Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
    1. art. 12 kk & 1 Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.
    1. art. 12 kk & 2 Odpowiada jak za jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstwa ten, kto w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej albo takiej samej sposobności lub w podobny sposób popełnia dwa lub więcej umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu, jeżeli łączna wartość mienia uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo.
    1. art. 65 & 1 Przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 recydywa podstawowa i wielokrotna § 2, stosuje się także do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa oraz wobec sprawcy przestępstwa o charakterze terrorystycznym.
55. Jak możemy przeczytać przepis art. 299 ten dotyczy czynu zabronionego, który kolokwialnie mówiąc polegać miałby na praniu pieniędzy i chociaż czyny te zostały wskazane w tym artykule, to jednak ciężko wykazać związek z czynem o którym mowa w art. 272. Jeżeli zobaczymy, co mówi art. 11, to widzimy, że jest mowa o jednym czynie, który wyczerpuje znamiona dwóch, lub więcej przepisów. W tym przypadku mamy do czynienia z dwoma innymi czynami, więc Sąd nie może uznać ich jako jedno przestępstwo. Natomiast może Sąd uznać dwa lub więcej zachowań popełnionych w krótkich odstępach czasu za jeden czyn zabroniony. W dalszej części Sąd uznał, że czyny zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw
    2. art. 91 & 1 Jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
    4. art. 33 & 2 Sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności wymienionej w art. 32 katalog kar pkt 3, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął.
    6. art. 309 W razie skazania za przestępstwo określone w art. 296 wyrządzenie szkody w obrocie gospodarczym § 3, art. 297 wyłudzenie kredytu § 1 lub art. 299 pranie brudnych pieniędzy, grzywnę orzeczoną obok kary pozbawienia wolności można wymierzyć w wysokości do 3000 stawek dziennych.
57. Dodatkowo Sąd uznał, że czyny zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 299 & 5 w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i dodał jeszcze dwa inne przepisy umożliwiające podniesienie wysokości kary art. 33 & 2 kk w zw. z art. 309 kk.
58. Jak widzimy Sąd wyeliminował
59. art. 12 kk, który mówi o czynie zabronionym, który wyczerpuje znamiona przestępstwa i który umożliwia uznanie dwóch lub więcej zachowań popełnionych w krótkim odstępie czasu, w zamian za to przyjmując za podstawę wymiaru kary wskazał
60. art. 91 & 1 kk, który to przepis mówi o ciągu przestępstw tj. popełnienia w krótkich odstępach czasu, dwóch lub więcej przestępstw a nie czynów, co jest sprzeczne z
61. art. 11 & 2 i 3 kk, który mówi jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, to sąd skazuje za jedno przestępstwo.
63. Jeszcze przeanalizuję art. 91 & 1 Jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę.
    2. Z tego rozumiem, że w sytuacji rzekomo popełnienia dwóch lub więcej przestępstw w krótkich odstępach czasu zanim zapadł pierwszy wyrok, to Sąd skazuje za jedno przestępstwo, czyli jeżeli miałbym rzekomo popełnić przestępstwo z art. 299 kk oraz art. 54 & 1 k. k. s. w okresie objętym dwoma postępowaniami tj. Częstochowa i Lublin czyli od 01 październik 2006 do 15 kwiecień 2007 i luty 2007 do 31 grudnia 2008 czyli w okresie łącznym od 01 październik 2006 do 31 grudzień 2008 to Sąd powinien skazać tylko za jedno przestępstwo, a nie tak jak jest obecnie, że skazuje w dwóch postępowaniach.
65. 7. 5 – dotyczy wymierzenia kary łącznej na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 39 § 1 i § 2 kks w zw. z art. 85 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. ary. 40 § 1 kks. orzeczone jednostkowe kary łączy i wymierza mu karę łączną 7 (siedmiu) lat.
    2. art. 91 & 2 Jeżeli sprawca w warunkach określonych w art. 85 zasady orzekania kary łącznej § 1 popełnia dwa lub więcej ciągów przestępstw określonych w § 1 lub ciąg przestępstw oraz inne przestępstwo, sąd orzeka karę łączną, stosując odpowiednio przepisy tego rozdziału.
    3. art. 85 & 1 Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.
    1. art. 39 & 1 k. k. s. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1.080 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności; karę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach.
    1. art. 39 & 2 k. k. s. W razie skazania za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej, sąd wymierza karę łączną na zasadach określonych w niniejszym kodeksie; przepis art. 43 okres obowiązywania środków karnych § 1 Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio.
    1. art. 20 & 2 k. k. s. Do przestępstw skarbowych nie mają zastosowania przepisy części ogólnej i rozdziału XXXVIII Kodeksu karnego, z zastrzeżeniem tych, które zostały wymienione, ale wśród nich brak jest art. 91 kk
    1. art. 40 & 1 k. k. s. Jeżeli sprawca w warunkach określonych w art. 85 zasady orzekania kary łącznej Kodeksu karnego popełnia dwa albo więcej ciągów przestępstw skarbowych określonych w art. 37 nadzwyczajne obostrzenie kary § 1 pkt 3 albo ciąg przestępstw skarbowych oraz przestępstwo skarbowe, sąd orzeka karę łączną, stosując odpowiednio przepisy Kodeksu karnego o zbiegu przestępstw oraz o łączeniu kar i środków karnych.
67. W tym punkcie to już całkowicie magia albo mówiąc kolokwialnie miszmasz. Spróbuję to rozszyfrować, więc zakładam, że art. 91 & 1 kk w pkt. 7.1, 7.3 i 7.4 jak i art. 37 & 1 pkt. 3 k. k. s. w pkt. 7.2, miały na celu połączenie zarzucanych przestępstw karnych i karno-skarbowych z dwóch okresów czyli luty – październik 2007 oraz październik 2007 – grudzień 2008 np. pkt. 7.3 przestępstwo z art. 299 & 5 w zb. z art. 272 kk Sąd na podstawie art. 91 & 1 pkt. 3 kk uznał, że te dwa przestępstwa zostały dokonane w ciągu przestępstw w okresie luty 2007 – grudzień 2008 rok, to samo należy uznać w przypadku pkt. 7.2 przestępstwo z art. 73a, art. 54 & 1 i art. 62 & 2 k. k. s. Sąd na podstawie art. 37 & 1 pkt. 3 uznał, że te trzy przestępstwa zostały dokonane w ciągu przestępstw w okresie luty 2007 – grudzień 2008 rok.
69. Następnie Sąd w pkt. 7.3 uznał, że czyn wyczerpuje znamiona określone w art. 299 kk jak i art. 272 kk i na podstawie art. 11 & 2 kk uznał, że skazuje za jedno przestępstwo na podstawie zbiegających się przepisów. W mojej ocenie, całkiem inne są znamiona przy popełnieniu tych przestępstw. Należałoby zastosować art. 12 kk
    2. art. 115 & 1 kk Czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej.
71. Podobna sytuacja ma miejsce w pkt. 7.2, gdzie Sąd na podstawie art. 7 & 2 k. k. s. który mówi, że jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe, uznał iż ten sam czyn wyczerpuje znamiona z art. 73a, art. 62 & 2 i art. 54 & 1 k. k. s. i dlatego przypisał tylko przestępstwo skarbowe z art. 54 & 1 k. k. s., natomiast każdy z tych przepisów określa inne znamiona czynów. Oczywiście jest możliwość połączyć dwa lub więcej zachowań w jeden czyn zabroniony a więc w jedno przestępstwo skarbowe, ale zastosowanie ma wówczas art. 6 & 2 k. k. s.
    2. art. 53 & 2 Przestępstwo skarbowe jest to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny w stawkach dziennych, kary ograniczenia wolności lub kary pozbawienia wolności.
73. Pomijając już fakt błędnej podstawy wskazanej przy połączeniu przestępstw z kodeksu karnego jak i kodeksu karno-skarbowego. Wydaje się być w pkt. 7.5 bezzasadne wskazanie w orzeczeniu kary łącznej kilku artykuł m. in. art. 91 kk, który odnosi się do art. 85 kk , więc wystarczającym byłby art. 85 kk, tym bardziej, że zgodnie z kolejnym art. 20 & 2 k. k. s. nie można łączyć art. 91 kk z przepisami k. k. s. Kolejnym przepisem jest art. 40 & 1 k. k. s., który również odnosi się do art. 85 kk. Za tym wystarczyły by art. 85 kk w zw. z art. 40 k. k. s.

1. Czekając na rozpoznanie apelacji od wyroku sygn. akt IV K 424/12 Sądu Okręgowego w Lublinie, postanowiłem podzielić się nowymi informacjami związanymi z tą sprawą, które się ujawniły. Jako pierwsza rzecz to, została już przydzielona sędzia referent do rozpoznania sprawy SSA Barbara du Château. Co można znaleźć na temat sędzi w sieci?

Rzeczniczka prasowa Sądu Apelacyjnego w Lublinie Barbara Du Château będzie musiała tłumaczyć się przed rzecznikiem dyscyplinarnym. Chodzi o jej wypowiedzi w stacji TVN24 w sprawie sędziego Jerzego Daniluka, który poprosił o formalne przeniesienie do innego miasta, dzięki czemu mógł otrzymywać dodatek mieszkaniowy. […] Niemal rok od pierwszego materiału do sędzi przyszło pismo od rzecznika dyscyplinarnego ws. “możliwego popełnienia przewinienia dyscyplinarnego polegającego na nierzetelnych wypowiedziach dla telewizji TVN24, a dotyczących sędziego Jerzego Daniluka”. Du Château ma 14 dni na udzielenie odpowiedzi. Lubelscy sędziowie zdecydowanie stanęli w obronie Barbary Du Château. Wyrazem tego jest specjalna uchwała lubelskiego oddziału “Iustitii”. Czytamy w niej, że sędziowie wyrażają “głęboką dezaprobatę dla kroków podjętych przez rzecznika dyscyplinarnego” Michała Lasotę.

Lublin: rzeczniczka sądu Barbara Du Château dostała pismo od rzecznika dyscypliny – Wiadomości (onet.pl)

1. Jak można przeczytać i wywnioskować, wygląda to na podobną sytuację jaka miała miejsce przed Sądem Apelacyjnym w Katowicach, gdzie również wszczęto postępowanie dyscyplinarne wobec sędziego referenta SSA Roberta Kirejewa. Prawdą, jest że ten artykuł jest z 2019 roku a więc jeszcze wówczas nie zakończył się proces w I instancji, więc nie można tego wiązać, z drugiej jednak strony nie mamy wiedzy czy to postępowanie dyscyplinarne zostało zakończone czy też jeszcze nie, tak czy inaczej jeżeli bezpodstawnie ktoś zostaje oskarżony, to już sam fakt wywołuje pewne skutki.
3. Jednak znalazłem również coś pozytywnego, jeżeli chodzi o sędzię, otóż zasiadała w składzie trzech sędziów, który orzekał w sprawie dotyczącej części tych samych zarzutów.

z art. 54 § 1 kks i art. 73 a § 1 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2 kks w zw. z art. 18 § 1 kk […] Zabiegi te muszą jednak pozostać bezskuteczne, a w konsekwencji sam sformułowany w apelacji zarzut- za bezzasadny. W realiach niniejszej sprawy czyn, którego popełnienie zarzucono oskarżonemu, nie stanowi bowiem przestępstwa. Przede wszystkim oczywiście nie ma racji prokurator, jeżeli uznaje , że oskarżony był sprawcą przestępstwa z art. 54 § 1 kks lub art. 73a § 1 kks, w jakiejkolwiek z postaci sprawstwa określonych w art. 18 § 1 kk. Czynu z art. 54 § 1 kks dopuścić się może tylko podatnik, a więc osoba, na której ciąży obowiązek uiszczenia podatku. Tymczasem poza sporem jest, że zobowiązanymi do uiszczenia podatku- w związku ze zmianą przeznaczenia towaru- byli odbiorcy dostarczanego gazu, nie zaś jego dostawca. Oskarżonego (czy spółkę (…), w której pracował- dystrybutora gazu) zatem w żadnym razie za podatnika uznać nie można. Ani oskarżony, ani nikt inny z pracowników dystrybutora, nie miał przy tym jakiegokolwiek wpływu na to, jak poszczególni odbiorcy gazu rozliczali się z ciążących na nich obowiązków finansowych względem Skarbu Państwa. […] W związku z tym Sąd Apelacyjny zauważa, że przestępstwa skarbowe polegające na spowodowaniu uszczuplenia podatku są przestępstwami skutkowymi. Kwestia ta jest do tego stopnia oczywista, że nie wymaga dalszych wyjaśnień. Również przestępstwa polegające na samym tylko narażeniu należności publicznoprawnej na uszczuplenie są przestępstwami skutkowymi. Art. 53 § 28 kks stanowi bowiem, iż „narażenie na uszczuplenie należności publicznoprawnej czynem zabronionym jest to spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia – co oznacza, że zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi nastąpić”. Zatem przestępstwa z art. 54 § 1 kks i art. 73a § 1 kks są przestępstwami skutkowymi- skutkiem zachowania ich sprawców jest właśnie narażenie podatku na uszczuplenie. […] Zatem sformułowany w apelacji zarzut i powołane dla jego poparcia przez prokuratora argumenty są całkowicie chybione. Nie mogą skutkować uwzględnieniem postawionego przez skarżącego wniosku. W realiach niniejszej sprawy oskarżony nie dopuścił się żadnego przestępstwa, czy to jako sprawca (współsprawca), czy to jako pomocnik. Uniewinnienie oskarżonego zaskarżonym wyrokiem od postawionego mu zarzutu jest zatem rozstrzygnięciem trafnym i musi zostać utrzymane w mocy.

Orzeczenie II AKa 280/14 Sąd Apelacyjny w Lublinie (ebos.pl)

• W dniu 25 maja 2022 r. na Portalu Informacyjnym Sądów Powszechnych zauważyłem pojawienie się nowych czynności oraz wyznaczono termin w sprawie II AKa 247/21. Odnośnie czynności to dotyczą one wysłania powiadomień o terminie posiedzenia sądu. Termin wyznaczono na 02 sierpnia 2022 r. godzina 12:00 w sali III. Za tym nie pozostaje nic innego, jak uzbroić się w cierpliwość i czekać jeszcze te dwa ponad miesiące na rozpoznanie apelacji. Z posiadanych informacji, wiem, że w dwóch pozostałych sprawach, które się toczyły w tej sprawie Sądy rozpoznając apelacje, uchyliły wyroki I instancji do ponownego rozpoznania.

• W dniu 02 sierpnia 2022 r. miało odbyć się posiedzenie sądu celem rozpoznania wniesionych apelacji. Jednak posiedzenie sądu zostało odroczone do dnia 13 października 2022 r. godzina 9:00. Ktoś powie, że powinienem się z tego cieszyć i być może cieszyłbym się z tego, gdybym czuł się winny, ale tak nie jest więc wolałbym, aby rozpoznano jak najwcześniej apelację.
• Szczerze, to nie tylko, że się nie cieszę, ale wręcz jeszcze bardziej jestem zaniepokojony takim obrotem sprawy, biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności.
• Po pierwsze powód odroczenia rozprawy – posiedzenie odroczono z powodu cytuję;
  • “Przewodnicząca poinformowała strony, że sprawa nie może zostać merytorycznie rozpoznana na dzisiejszej rozprawie, albowiem zachodzą wątpliwości, czy z punktu widzenia treści art. 41 § 1 k.p.k. wskazany skład sądu będzie uprawniony do jej rozpoznania.[…] niezbędne jest precyzyjne ustalenie, po przeanalizowaniu obu spraw (ponieważ obie sprawy są wieloosobowe i wielotomowe – odpowiednio 100 i 50 tomów, nie było to możliwe przed rozprawą), czy istnieją podstawy do złożenia wniosku w trybie art. 41 § 1 k.p.k.”
• Po krótce chodziło o ustalenie czy jedna z zasiadających w składzie sędziów może brać udział, ponieważ już wcześniej orzekała w podobnej sprawie. Cytat pochodzi z protokołu posiedzenia z dnia 02 sierpień 2022 r., który został opublikowany w dniu 04 sierpnia 2022 r. Jak wyżej pisałem termin posiedzenia został ustalony ponad dwa miesiące wcześniej, a więc ten okres był za krótki, by ustalić prawidłowość składu do rozpoznania apelacji. Jednak co ciekawe, dzień później tj. 03 sierpnia 2022 r. na portalu informacyjnym sądu pojawił się wpis o nowym wyznaczonym terminie, gdzie wskazano jako przewodniczącego składu już innego sędziego. Z tego wynika, że dwa miesiące były zbyt krótkie, by przeanalizować akta, a w końcu wystarczył jeden dzień, na zmianę składu. Jaki Inny wniosek można wyciągnąć? Otóż z tego wynika, że do orzeczenia w sprawie przystąpiła sędzia, bez zapoznania się z sprawą. Nie bez znaczenia jest również fakt, że sprawa dotyczy osób zamieszkujących ponad trzysta kilometrów od sądu, co wiąże się z poniesieniem znacznych kosztów oraz straconego czasu chcąc brać udział w posiedzeniu, dotyczy to również obrońców.
• Po drugie zaistniała okoliczność może mieć związek z inną sprawą, ponieważ są bezpośrednio powiązane z sobą, a o której można przeczytać tutaj, mam tu na myśli oczekiwanie na rozpoznanie przez Sąd Najwyższy kasacji od prawomocnego wyroku, której termin wyznaczono na 28 września 2022 r. Zakładając, że kasacja zostanie rozpoznana na niekorzyść, to wówczas sąd apelacyjny rozpatrując apelację, będzie mógł powołać się na wyrok Sądu Najwyższego rozpoznając apelację również na niekorzyść. Owszem może być też całkiem odwrotnie, a więc wyrok Sądu Najwyższego będzie korzystny i tym samym wytrąci argument rozpoznającym apelację, ale patrząc na przebieg tych dwóch spraw takie rozstrzygnięcie jest mało prawdopodobne.
• Na koniec muszę wspomnieć, że w protokole znalazła się też informacja pozytywna, a mianowicie sąd apelacyjny w Lublinie postanowił w pkt. 3 cytuję;
  • “Celem weryfikacji zarzutu podniesionego w pkt 1 apelacji obrońcy oskarżonego Krzysztofa W. (obrazy art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.) zwrócić się do Sądu Okręgowego w Częstochowie o nadesłanie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie II K 64/12 dot. Krzysztofa W. oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 kwietnia 2021 roku w sprawie II AKa 380/19 dot. tegoż postępowania wraz z uzasadnieniem o ile takowe zostało sporządzone”
• Dodam tylko, że chodzi o zarzut podwójnego karania za to samo przestępstwo, którego miałbym się dopuścić jako czyn ciągły o czym mowa w Kodeksie karnym;
  • art. 12 & 1 Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.
  • & 2 Odpowiada jak za jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstwa ten, kto w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej albo takiej samej sposobności lub w podobny sposób popełnia dwa lub więcej umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu, jeżeli łączna wartość mienia uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo.
• W tej kwestii sąd okręgowy w Lublinie, mając wiedzę wydając wyrok postanowił, obejść ten przepis w ten sposób, że zastosował przepis dotyczący ciągu przestępstw w zamian za czyn ciągły, o czym mówi;
  • art. 91 & 1 Jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
• Z tym, że jak wynika z przepisu sąd nie mógł uznać ciągu przestępstw, ponieważ wcześniej został wydany już nieprawomocny wyrok, przez sąd okręgowy w Częstochowie. Więc pozostaje jedynie czekać jak zinterpretuje to sąd apelacyjny 13 października 2022 r.
• Poniżej zamieszczam protokół posiedzenia sądu