Orzeczenie Trybunału

06/06/2020

Sygnatura Akt: IV. ÚS 1355/18

Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
  1. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego w imieniu Republiki Czeskiej. przeciwko uchwale (Postanowieniu) Prokuratury Generalnej w Ołomuńcu z dnia 9 stycznia 2019 r. nr 8 VZN 288 / 2017-67 i uchwały Prokuratury Okręgowej w Ostrawie z dnia 2 lipca 2018 r. sygn. 1 KZN 4188/2016, interwencja Prokuratury Okręgowej w Ostrawie polegająca na poleceniu instytucjom finansowym przekazywania zabezpieczonych środków z rachunków skarżących, zawiadomienie Prokuratury Generalnej w Ołomuńcu z dnia 14 marca 2018 r. 8 VZN 288 / 2017-24, interwencja Prokuratury Okręgowej w Ostrawie polegająca na przekazaniu postępowania karnego prowadzonego na podstawie akt nr. 1 KZN 4188/2016 do Rzeczypospolitej Polskiej i przeciwko interwencji Prokuratury Okręgowej w Ostrawie polegającej na bezczynności w tym samym postępowaniu karnym, związanej z propozycją uchylenia części przepisów § 79 a ust. 1 ustawy nr 141/1961 Coll., Kodeks postępowania karnego, z późniejszymi zmianami w słowach „Jeżeli ustalone fakty to wskazują”, z udziałem prokuratury wyższej w Ołomuńcu i prokuratury regionalnej w Ostrawie, jako uczestników postępowania, co następuje:
I. Interwencja Prokuratury Okręgowej w Ostrawie
  1. polegająca na poleceniu instytucjom finansowym przekazywania zabezpieczonych środków z rachunków skarżących oraz powiadomieniu Prokuratury Generalnej w Ołomuńcu z dnia 14 marca 2018 r. Nr 8 VZN 288 / 2017-24,
    1. naruszyła podstawowe prawa skarżących zagwarantowane w art. 36 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Karty praw i wolności podstawowych.
II. Zawiadomienie Prokuratury Generalnej w Ołomuńcu
  1. z dnia 14 marca 2018 r., Nr 8 VZN 288 / 2017-24, zostaje anulowane.
III. Prokuratura Okręgowa w Ostrawie
  1. ma nakaz przywrócenia sytuacji przed naruszeniem podstawowych praw skarżących poprzez wniosek o zwrot pieniędzy od Rzeczypospolitej Polskiej.
IV. W pozostałej części
  1. skarga konstytucyjna i związana z nią propozycja są odrzucane.

Częściowe przedstawienie sprawy i Uzasadnienie

1-3. Skargi konstytucyjne
  1. Skargi konstytucyjne, które wpłynęły do ​​Trybunału Konstytucyjnego w dniach 18 kwietnia 2018 r. i 25 lutego 2019 r., a które następnie połączyła uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 kwietnia 2019 r., Sygn. pieczęć IV. ÚS 1355/18 w sprawie wspólnego postępowania, skarżący sprzeciwiają się:
  2. Interwencji Prokuratury Okręgowej w Ostrawie (zwana dalej „Prokuraturą Okręgową”) polegająca na przekazaniu postępowania karnego prowadzonego na podstawie akt nr. Nr 1 KZN 4188/2016 do Rzeczypospolitej Polskiej,
  3. Interwencji okręgowej prokuratury polegająca na bezczynności w tym samym postępowaniu karnym,
  4. Postanowieniu prokuratury wyższej w Ołomuńcu (zwanej dalej „prokuraturą wysoką”), która poinformowała skarżących, że ich inicjatywa nadzorowania prokuratury okręgowej została odrzucona jako bezzasadna,
  5. Interwencji Prokuratury Okręgowej polegająca na poleceniu instytucjom finansowym przekazania zabezpieczonych środków z rachunków skarżących na rachunek Prokuratury Regionalnej w Katowicach (zwanej dalej „Prokuraturą Polską”),
  6. Uchwały prokuratury okręgowej i uchwały naczelnej prokuratury, które unieważniły zabezpieczenie środków skarżących i odrzuciły zażalenie na taką decyzję,
  7. To spowodowało rzekome naruszenie ich praw podstawowych zagwarantowanych w art. 2 ust. 2, art. 4 ust. 3 i 4, art. 11 ust. 1, art. 36 ust. 1, art. 38 ust. 1 i 2 Karty praw podstawowych prawa i wolności (zwane dalej „Kartą”).
  8. Ponadto pismem z dnia 3 kwietnia 2020 r. Skarżący zaproponowali unieważnienie części przepisów art. 79 a ust. 1 kodeksu postępowania karnego.
4. Czeskie organy ścigania
  1. Czeskie organy ścigania prowadziły postępowania karne tylko na etapie dochodzenia, podczas którego nawiązano współpracę między czeskimi i polskimi organami ścigania. We wrześniu 2017 r. Odbyło się wspólne spotkanie organów Czech i Polski, w którym obie strony zostały poinformowane o dotychczasowych wynikach badania.
  2. Strona czeska doszła między innymi do wniosku, że w ramach działalności podejrzanej grupy w Czechach nie ma żadnych innych podejrzeń poza ewentualną prowizją za przestępstwo prania pieniędzy zgodnie z art. 216 kodeksu karnego.
  3. Nie stwierdzono podejrzenia innych przestępstw (zwłaszcza przestępstw podatkowych) ze szkodą dla Republiki Czeskiej. Stwierdzono, że osoby podejrzane w prowadzonym dochodzeniu w tej sprawie są osobami podejrzanymi o popełnienie przestępstw podatkowych w Rzeczypospolitej Polskiej.
  4. W związku z powyższym wnioskiem, dyskutowano czy kolejnym krokiem w dochodzeniu może być przekazanie postępowania do Polski, czy też powołanie wspólnego zespołu dochodzeniowego, gdyż w odniesieniu do prowadzenia dochodzenia w Czechach nie miało sensu.
5. Wniosek Prokuratury Polskiej złożony Czeskiej Prokuraturze
  1. 16 października 2017 r. Prokuratura Okręgowa otrzymała od Prokuratury Polskiej obszerne memorandum, w którym szczegółowo opisano obecne śledztwo w sprawie przestępstwa prowadzone przez polskie organy ścigania, na koniec którego polska prokuratura zwróciła się do czeskich organów ścigania o rozważenie przekazania postępowania karnego z Czechach. do Polski, w tym zabezpieczonych funduszy, które zostaną uznane za dowód rzeczowy.
6. W odpowiedzi na wniosek
  1. Następnie w dniu 7 listopada 2017 r. Prokuratura Okręgowa wydała zaskarżony wniosek w tej sprawie o przejęcie przedmiotowego postępowania karnego. We wniosku stwierdzono, że podczas dochodzenia ustalono, że czeska firma handlowa XY s.r.o. skarżący mają powiązania z zagranicznymi firmami handlującymi paliwami od niemieckich dostawców, które są dostarczane do polskich klientów końcowych, podczas gdy funkcją tych czeskich firm było zapewnienie polskich przewoźników i dokonywanie płatności za towary między poszczególnymi partnerami biznesowymi. Firmy te są kontrolowane przez osoby narodowości polskiej bezpośrednio podejrzane o popełnienie nieuczciwego handlu paliwami.
  2. Chociaż istnieje podejrzenie, że skarżący 1) mógł popełnić przestępstwo nieuprawnionego prowadzenia działalności zgodnie z § 251 ust. 1 i 3 let. b) Kodeksu karnego, jak dotąd nie było jasne, że taka działalność została przeprowadzona w celu zaciemnienia faktycznych relacji między podmiotami uczestniczącymi w łańcuchu i utrudnienia ujawnienia faktu, że przestępstwo podatkowe zostało popełnione ze szkodą dla Rzeczypospolitej Polskiej.
  3. Przestępstwo i ewentualne wszczęcie postępowania karnego wobec wspomnianych osób i podmiotów zależy głównie od udowodnienia określonej działalności przestępczej przez polskie organy sądowe.
7. Zgodnie z § 108 ust. 1 ustawy nr 104/2013 Coll
  1. W sprawie międzynarodowej współpracy sądowej w sprawach karnych (zwanej dalej „ZMJS”), prokuratura okręgowa wydała w dniu 7 listopada 2017 r. Uchwała nr Nr 1 KZN 4188/2016, na mocy którego postanowiła o czasowym uchyleniu niektórych czynności postępowania karnego za dany czyn.
8. Pismem z dnia 14 grudnia 2017 r.
  1. Polska prokuratura pozytywnie odpowiedziała na wniosek o przejęcie postępowania karnego. Prokuratura polska stwierdziła, że ​​decyzją z dnia 13 grudnia 2017 r. Wszczęła dochodzenie w tej sprawie, które powiązała z już istniejącym dochodzeniem w sprawie nr. Nr RP I Ds.2.2016. Jednocześnie polska prokuratura zwróciła się o przekazanie zabezpieczonych środków w Czechach na rachunki bankowe prokuratury. W załączniku przesłano wyżej wymienioną decyzję z dnia 13 grudnia 2017 r. W sprawie otwarcia i połączenia postępowań przygotowawczych, a także pięć decyzji Prokuratury Polskiej z dnia 14 grudnia 2017 r.
  2. W sprawie zabezpieczenia środków (w tym środków skarżących) na podstawie którym zajęte fundusze (w tym fundusze skarżących) zostały uznane za dowody rzeczowe zgodnie z odpowiednimi przepisami polskiego Kodeksu postępowania karnego i zarejestrowane jako dowody w Systemie Informacyjnym (SIP) Prokuratury Polskiej.
  3. Z uzasadnienia wynika, że ​​fundusze zostały uznane za dowód rzeczowy na podstawie
    1. & 159 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 kwietnia 2016 r Nr 508/2016 zbioru przepisów prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym między innymi przedmioty, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa i które pochodzą bezpośrednio lub pośrednio z działalności przestępczej, należy uznać za dowód faktyczny, który jest spełniony w przypadku funduszy zabezpieczonych .
9. Pismem z 12 stycznia 2018 r.
  1. Prokuratura Okręgowa poinformowała zainteresowane instytucje finansowe o wydaniu wyżej wymienionych decyzji. Opisano to w notatkach o przekazaniu postępowania karnego, które jest nadal prowadzone przez prokuraturę polską pod sygn. RP I Ds.2.2016, że polska prokuratura podjęła decyzję o uznaniu funduszy za dowód rzeczowy i że decyzje te implikują obowiązek przekazania zabezpieczonych środków na rachunek prokuratury polskiej, który został określony.
  2. Jednocześnie decyzje Prokuratury Polskiej zostały przesłane do instytucji finansowych w załączniku. W styczniu i lutym 2018 r. Instytucje finansowe poinformowały prokuraturę okręgową o przekazaniu środków na rachunki polskiej prokuratury.
10-11. W dniu 12 stycznia 2018 r. Prokuratura okręgowa
  1. Otrzymała odpowiedź obu skarżących. Z zarzutów wynika, że ​​skarżący uznali, że nie byli w sytuacji podejrzanych w wymienionym postępowaniu karnym. Po pierwsze, oświadczyli, że odwołali się od Postanowienia Prokuratury Polskiej w sprawie uznania funduszy za dowód rzeczowy, a za tym Postanowienie nie było prawomocne, a ponadto stwierdzili, że z informacji przekazanych im przez czeskie i polskie organy ścigania wynika, że przeniesiono postępowanie karnego do Polski, któremu się sprzeciwiają, ponieważ uważają tę procedurę za alibi, nielegalną i niekonstytucyjną.
12-15. Odpowiedź z Prokuratury Generalnej (Najwyższej)
  1. W tej sprawie skarżący zostali powiadomieni przez Najwyższą Prokuraturę Publiczną z dnia 14 marca 2018 r., Że ich inicjatywa nadzorowania (oświadczenie) do prokuratury okręgowej została odrzucone jako bezzasadna. Prokuratura Generalna stwierdziła, że ​​nie można stwierdzić, że postępowanie karne nie wchodzi w zakres kompetencji władz Rzeczypospolitej Polskiej i że cel postępowania karnego można lepiej osiągnąć w Czechach. Nie można również stwierdzić, że przekazanie sprawy może być sprzeczne ze zobowiązaniami Republiki Czeskiej. Treść badanych akt sugeruje, że postępowanie badane w Polsce i Czechach były ze sobą powiązane i działały, przynajmniej częściowo, w sposób opisany przez te same osoby w obu krajach.
    1. Ponadto dowody sugerują, że postępowanie podlegające dochodzeniu pochodzi z Polski.
  2. Przeniesienie postępowania karnego dotyczącego obywateli polskich nie ma znaczenia, że ​​skarżący znajdują się na terytorium Republiki Czeskiej. Biorąc pod uwagę istnienie związku między tymi dwoma postępowaniami, nie można przyjąć, że dowody (zwłaszcza świadkowie) nie mogą znajdować się w Polsce. Jednocześnie wydaje się bardziej prawdopodobne, że w związku z połączeniem nie wystąpią opóźnienia w postępowaniu niż w przypadku odrębnych postępowań w Czechach i Polsce. Przekazanie postępowania karnego spełniało wszystkie wymogi prawne ZMJS.
  3. Przeniesienie postępowania karnego również nie zapobiegło przekazaniu zabezpieczonych środków.
    1. Odmienne ustawodawstwo w Polsce i Republice Czeskiej nie może samo w sobie uniemożliwiać skarżącym dochodzenia praw majątkowych.

Argumenty skarżących

16. W skargach konstytucyjnych
  1. Skarżący zwrócili uwagę, że w toczącym się postępowaniu karnym ich środki zostały zabezpieczone, co jako takie zostało już zatwierdzone przez Trybunał Konstytucyjny w uchwale nr. znaczek II. ÚS 894/17, ale także Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że taki tymczasowy środek zapobiegawczy nie może trwać przez dłuższy czas. Jednak skarżący nie wiedzą teraz, gdzie zdeponowane są środki z ich kont, jak długo to potrwa i kiedy do nich dotrą lub kiedy i jak będą mogli się o nie ubiegać.
  2. Skarżący dowiedzieli się, że postępowanie karne zostało przekazane do Polski, w szczególności postępowanie karne przeciwko obywatelom polskim, i nie wyjaśniono, czy postępowanie karne zostało skierowane przeciwko skarżącym.
  3. Prokuratura Okręgowa popełniła błąd, przekazując Polsce postępowanie karne i środki finansowe skarżących, ponieważ nie było uzasadnionego powodu takiego działania. Rozpatrywane postępowanie karne nie wchodzi w zakres kompetencji władz Rzeczypospolitej Polskiej i nie jest możliwe zastosowanie procedury na mocy sekcji 105 ZMJS, gdy skarżący prowadzą działalność gospodarczą w Czechach, a także czerpali zyski z tej działalności w Czechach.
  4. Cel postępowania karnego nie może być osiągnięty lepiej w Polsce niż w Czechach, biorąc pod uwagę możliwości przewidziane ustawą nr 418/2011 Coll., W sprawie odpowiedzialności karnej osób prawnych i postępowań przeciwko nim, z późniejszymi zmianami. Polskie prawo nie dopuszcza takich samych sankcji karnych przez skarżących (np. Rozwiązanie osoby prawnej), a ponadto przekazanie postępowania karnego doprowadzi do nieproporcjonalnego przedłużenia postępowania karnego. Ponadto Prokuratura Okręgowa jest nadal nieaktywna w tej sprawie; nie odpowiada na wnioski skarżących o anulowanie zabezpieczenia środków.
17. Z opisu treści akt dostarczonego przez Prokuraturę Generalną
  1. Nie wynika, że ​​warunki przekazania postępowania karnego do państwa obcego zgodnie z § 106 ZMJS zostały spełnione. Jednak nawet jeśli warunki prawne dotyczące przekazania postępowania karnego do Polski są spełnione, taka procedura nie jest odpowiednia, ponieważ skarżący nie mają siedziby w Polsce, mają siedzibę statutową, lokale administracyjne, pracowników itp. tutaj. Ponadto charakter chronionych interesów jest zagrożony wymaga przesłuchania w Czechach, kiedy szkoda powinna była zostać jej wyrządzona.
  2. Przekazanie postępowania karnego do Polski jest ponadto niedopuszczalne zgodnie z § 91 ust. o) i p) ZMJS, ponieważ przeniesienie byłoby sprzeczne ze zobowiązaniami Republiki Czeskiej wynikającymi z międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności z prawem do rzetelnego procesu sądowego. Przeniesienie postępowania karnego pogorszyłoby sytuację skarżących w postępowaniu karnym.
  3. Zgodnie z decyzją prokuratury polskiej strona polska zamierza postępować w taki sposób, aby fundusze skarżących zostały uznane za dowody rzeczowe, które zostaną złożone w nieokreślonym miejscu. stosują zupełnie inne zasady. Wyznaczając fundusze jako dowody rzeczowe, skarżący traci prawo do żądania odwołania lub ograniczenia bezpieczeństwa na mocy prawa. Postępowanie polskiej prokuratury prowadzi do niedopuszczalnego obchodzenia czeskich przepisów prawnych.
18. Skarżący zwracają ponadto uwagę
  1. Na zasadniczy aspekt konstytucyjny, a mianowicie na praworządność w kraju, do którego ma zostać przekazane postępowanie karne. Dla skarżących jest jasne, że biorąc pod uwagę stan praworządności w Polsce i polskie ustawodawstwo, gdyby roszczenia na rachunkach skarżących miały być zabezpieczone jako dowód faktyczny, a postępowanie karne zostało przekazane do Polski, nie zostaną wydane żadne środki, a skarżący Zgodnie z § 5 ZMJS międzynarodowa współpraca sądowa nie może być zapewniona organowi zagranicznemu, jeżeli byłoby to sprzeczne z porządkiem konstytucyjnym Republiki Czeskiej lub taką zasadą porządku prawnego Republiki Czeskiej, na którą należy nalegać bez zastrzeżeń.
  2. Takie zasady z pewnością obejmują zasady zawarte w § 2 Kodeksu postępowania karnego, a także zasady zawarte w art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencja”). Polskie organy ścigania, nawet po kilku miesiącach – skarżący nie wiedzą, gdzie są ich fundusze i gdzie mogą ubiegać się o ich zwolnienie. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nałożył na organy sądowe państw członkowskich obowiązek rozważenia, czy ryzyko naruszenia podstawowego prawa osoby, przeciwko której stosuje się procedurę jurysdykcji polskiej do niezależnego sądu.
    1. Biorąc pod uwagę stan polskiego wymiaru sprawiedliwości i zerową możliwość ochrony sądowej skarżących, ich obawa jest więcej niż uzasadniona.
19. Skarżący sprzeciwiali się także instrukcjom
  1. Skarżący sprzeciwiali się także instrukcjom Prokuratury Okręgowej w sprawie skarg konstytucyjnych, na podstawie których ich środki zostały przekazane z zabezpieczonych rachunków do Polski. ZMJS wymaga przestrzegania formalnej procedury przejęcia postępowania karnego, która nie została spełniona w rozpatrywanej sprawie. Przekazanie postępowania karnego dotyczyło działalności przestępczej objętej dochodzeniem przez osoby polskie, a nie skarżących.
  2. Oceniając przekazanie i przekazanie postępowania karnego, prokuratura ograniczyła się do oceny kryteriów statusu badanych obywateli polskich. Cofnięcia sprawy w rozumieniu § 79f ust. 1 Kodeksu postępowania karnego nie można kontynuować na tej podstawie, że fundusze zostały przekazane pod jurysdykcją polską, jeżeli zostały przekazane nielegalnie.
  3. Jednocześnie Prokuratura Okręgowa przekazała środki przed decyzją Prokuratury Polskiej o uznaniu funduszy za dowód faktyczny.
    1. Skarżący wnieśli odwołanie od tych decyzji w Polsce, a decyzje te weszły w życie dopiero 6 października 2018 r.
  4. Jeżeli Prokuratura Okręgowa zdecydowała (poinstruowała) o przekazaniu zabezpieczonych środków do Polski, zanim decyzja stanie się ostateczna w Rzeczypospolitej Polskiej, obciążył swoją decyzję (procedurą) wadą.
20-21. Oprócz skargi konstytucyjnej,
  1. Skarżący stwierdzili, że wiedzą, że to w Rzeczypospolitej Polskiej środki zostały ustalone przez prokuraturę polską jako dowód rzeczowy, i w związku tym powinny zostać przekazane administracji tego zagranicznego organu ścigania. Prokuratura Okręgowa wydała zatem instrukcje dla banków, aby przelały odpowiednie środki na rachunki polskiej prokuratury. Praktyka ta jest nielegalna na poziomie prawa międzynarodowego, unijnego i krajowego.
  2. Skarżący nie zostali uznani za winnych, dlatego należy ich uznać za niewinnych, a skarżący nie byli i nie są ścigani przez czeskie organy ścigania ani żadne inne państwo. Niemniej jednak, na podstawie nielegalnego Postanowienia prokuratury okręgowej, ich własność na terytorium Czech została nieodwracalnie skonfiskowana przez fakt ,że fundusze te zostały przekazane bezgotówkowo bezpośrednio władzom obcego państwa.
  3. Jednocześnie Prokuratura Zagraniczna może zażądać wykonania czynności na terytorium Republiki Czeskiej, która musi jednak zostać wykonana zgodnie z przepisami proceduralnymi państwa wezwanego. Czeskie i europejskie przepisy dotyczące postępowania karnego nalegają na jak najmniej inwazyjne postępowanie przeciwko osobie, której domniemana jest niewinność. W związku z tym przepisy te nie znają „konfiskaty” środków przekazywanych drogą elektroniczną ani ich „przekazania” do prokuratury państwa wzywającego, a jedynie ich zabezpieczenie.
  4. Ma to na celu zapobieganie ingerencji w sferę prawną i faktyczną sprawy. W przypadku funduszy kierowanych elektronicznie cel taki można w pełni osiągnąć poprzez ich zabezpieczenie, o czym wspominają wyżej wymienione przepisy prawne expressis verbis. Nie ma powodu, aby przekazywać środki na rachunek czeskiej prokuratury, a nawet prokuratury zagranicznej. Dlatego ani prawo czeskie, ani europejskie nie zna takiego instrumentu postępowania karnego.
  5. Prokuratura okręgowa musi postępować zgodnie z europejskimi i czeskimi systemami prawnymi i korzystać wyłącznie z tych procedur i narzędzi, które zna ten system prawny. Oprócz niezgodności z prawem dyspozycji przekazania środków do Polski jest to również zbędna instrukcja, ponieważ skarżący nadal nie mogli dysponować środkami na zabezpieczonym rachunku.
  6. Środki elektroniczne nie są i nie mogą stanowić dowodów rzeczowych, niezależnie od opinii prawnej Prokuratury Polskiej.
    1. Dowody są określone w decyzji ramowej Rady 2003/577 / WS i SW z dnia 22 lipca 2003 r.
  7. W sprawie wykonania w Unii Europejskiej nakazów zabezpieczenia mienia lub dowodów jako przedmiotu, dokumentu lub informacji, które mogą zostać przedstawione w postępowaniu karnym.
  8. W żadnym wypadku fundusze prowadzone drogą elektroniczną nie mogą być przedstawiane jako dowód w postępowaniu karnym. Przeciwnie, dowodami rzeczowymi może być szczegółowe zestawienie z zabezpieczonych rachunków skarżących, w których środki mogły zostać zabezpieczone w przypadku regularnego i zgodnego z prawem prowadzenia spraw.

Postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym

22-25. Postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym
  1. Trybunał Konstytucyjny zwrócił się z wnioskiem do Prokuratury Okręgowej o akta nr. Nr 1 KZN 4188/2016 i zaprosił prokuraturę okręgową oraz wysoką prokuraturę do skomentowania skargi konstytucyjnej.
  2. W oświadczeniu przekazanym Trybunałowi Konstytucyjnemu w dniu 4 czerwca 2018 r. Prokuratura Okręgowa streściła bieżący przebieg postępowania karnego i stwierdziła, że ​​w wyniku przejęcia przez polskie władze postępowania karnego i wydania decyzji uznających fundusze w Polsce za dowód faktyczny, Dowody wskazujące na odpowiedni rachunek Prokuratury Polskiej, gdy w momencie sprzedaży i przejęcia postępowania karnego zajęcie środków było nadal trwałe, a jednocześnie wniosek o zwrot zajętych środków nie został zastosowany we wniosku o przejęcie postępowania karnego. Prokuratura Okręgowa przesłała zatem powyższe decyzje do Prokuratury Polskiej, przypisując je poszczególnym instytucjom monetarnym, aby mogły one kontynuować, ponieważ jest to jedyna możliwa procedura po sprzedaży postępowania karnego na podstawie sekcji 105 ZMJS. Prawa handlarzy nie są ograniczane przez sprzedaż postępowań karnych, ponieważ mogą podnosić wszystkie swoje zastrzeżenia i skargi w postępowaniach karnych prowadzonych w Polsce.
  3. W swoim oświadczeniu z dnia 30 maja 2018 r. Po podsumowaniu przebiegu postępowania Prokuratura Generalna stwierdziła, że ​​nie można zgodzić się z zastrzeżeniem dotyczącym projekcji w postępowaniu, co powinno opierać się na fakcie, że prokuratura okręgowa nie podjęła decyzji fundusze, kiedy zostały właściwie sprzedane polskiej prokuraturze. Istnieje również całkowicie nieuzasadniony zarzut, że prokuratura okręgowa skierowała fundusze w nieznane miejsce bez wiedzy i zgody handlarzy, gdy środki te zostały przekazane na jej konto zgodnie z decyzją prokuratury polskiej, o której powiadomiono skarżących. Przekazanie środków nie mogło naruszyć praw skarżących, ponieważ mogliby oni kontynuować dochodzenie swoich zastrzeżeń w postępowaniu karnym w Polsce. Zrozumiałe jest, że decyzje, w tym decyzje dotyczące zabezpieczonych funduszy, są podejmowane zgodnie z polskim prawem od momentu podjęcia postępowania karnego. Sprzeciwy skarżących przeciwko faktycznemu przekazaniu postępowania karnego są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach inicjatywy sprawowania nadzoru nad Prokuraturą Wysoką. Prokuratura Najwyższa streściła powody, dla których nie uznała tych zastrzeżeń za uzasadnione.
  4. Ze względu na częściowe zaspokojenie skarg konstytucyjnych wspomnianych przez wspomniany Trybunał Konstytucyjny wysłane do trackerów do repliki. W rozumieniu § 44 ustawy nr 182/1993 Coll. w sprawie Trybunału Konstytucyjnego, z późniejszymi zmianami (zwanej dalej „Ustawą o Trybunale Konstytucyjnym”), Trybunał Konstytucyjny orzekł w sprawie bez rozprawy ustnej, ponieważ nie można oczekiwać od niej dalszego wyjaśnienia sprawy.
26-39. Warunki wstępne proceduralne dla postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
  1. Trybunał Konstytucyjny ocenił spełnienie warunków proceduralnych postępowania i stwierdził, że skargi konstytucyjne zostały wniesione przez osoby do tego upoważnione, spełniam również inne wymogi ustawowe i Trybunał Konstytucyjny jest właściwy do ich rozpoznania. Skarżący są reprezentowani zgodnie z prawem zgodnie z wymogami sekcji 29–31 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Stwierdził, co następuje w odniesieniu do poszczególnych zaskarżonych decyzji oraz interwencji władz publicznych stron w sprawie dopuszczalności i terminowości skarg konstytucyjnych:
  2. Jeden z warunków rozpoznania skargi konstytucyjnej określony w art. 75 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jest wyczerpanie wszelkich środków proceduralnych, które ustawodawca zapewnia ustawie w celu ochrony swoich praw (art. 72 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym), przed złożeniem skargi konstytucyjnej. W przypadku, gdy takie wyczerpanie środków prawnych nie nastąpi, skarga konstytucyjna jest niedopuszczalna. Przepisy te są zatem ostatecznym odzwierciedleniem zasady pomocniczości skargi konstytucyjnej, w której Trybunał Konstytucyjny ma działać jako ostatni gwarant podstawowych praw i wolności, która nie wszczyna postępowania w czasie, w którym można uzyskać skuteczną ochronę przed sądami powszechnymi [por. opinia diaper sp. znaczek Pl. US-st. 43/16 z 15 listopada 2016 r. (394/2016 Coll.)]. Z wyżej wspomnianej zasady, że skargi konstytucyjne powinny być kwestionowane w ostatecznej ostatecznej i merytorycznej decyzji co do istoty, Trybunał Konstytucyjny przyjął w swojej praktyce decyzyjnej wyjątki dotyczące takich częściowych i ostatecznych decyzji, które kończą określoną część postępowania, chociaż postępowanie jest takie samo. . Należy jednak spełnić łącznie dwa warunki: decyzja musi mieć możliwość bezpośredniego i znacznego ingerowania w zagwarantowane w sposób fundamentalny podstawowe prawa i wolności, a zarzut naruszenia tych praw i wolności musi być ograniczony do odpowiedniego etapu postępowania, w którym rozstrzygnięto taką sprawę, dlatego też nie można go już skutecznie stosować w ramach dalszego postępowania (np. przy zastosowaniu środków odwoławczych od orzeczenia merytorycznego) [por. np. znajdź sp. ocena III. US 441/04 z 12.1.2005 (N 6/36 SbNU 53)].
  3. Jak potwierdzono w działaniach decyzyjnych Trybunału Konstytucyjnego, wyżej opisany wyjątek stanowi również podejmowanie decyzji przez organy działające w postępowaniu karnym dotyczące zabezpieczenia środków lub ogólnego zabezpieczenia sprawy [por. np. znaleziony od 20.10.2015 plik nr znaczek II. ÚS 3662/14 (N 187/79 SbNU 121), wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., Sygn. ocena III. ÚS 24/17 (N 210/87 SbNU 429) i ustalenie z dnia 13 marca 2018 r., Sygn. znaczek II. ÚS 1367/17 (N 46/88 SbNU 623) i inne rezolucje z dnia 9 maja 2017 r., Sygn. znaczek II. Patent USA nr 894/17 dotyczący pierwszego zajęcia pieniędzy spółki w tym samym postępowaniu karnym]. Nawet wbrew wyżej wymienionym uchwałom Prokuratury Okręgowej i Naczelnej Prokuratury, które anulowały przekazywanie środków na rachunki powierników, skarga konstytucyjna jest zatem dopuszczalna, ponieważ powiernicy wyczerpali dostępne im środki odwoławcze. Skarga konstytucyjna pojawia się również w odpowiednim momencie, gdy stażyści złożyli skargę konstytucyjną w dniu 25 lutego 2019 r. A uchwała Prokuratury Generalnej została im doręczona 11 stycznia 2019
  4. Aby odpowiedzieć na pytanie, czy skarga konstytucyjna na takie roszczenie była dopuszczalna, musiał to zrobić
  5. Trybunał Konstytucyjny najpierw ocenia, czy wniosek jest decyzją w rozumieniu § 72 ust. a) ustawy o Trybunale Konstytucyjnym lub można ją podporządkować innej interwencji organu publicznego. Zgodnie z art. 106 ZMJS przeniesienie postępowania karnego do obcego państwa jest możliwe wyłącznie na podstawie wniosku prokuratora i po wniesieniu aktu oskarżenia na podstawie wniosku sądu. Głównym motorem przeniesienia postępowania karnego do obcego państwa jest prokurator (sąd), a wniosek o sprzedaż jest pierwszym formalnym zakończeniem tego procesu w stosunku do obcego państwa. „Domowe” wnioski o przekazanie postępowania karnego są poprzedzone wydaniem rezolucji w sprawie czasowego umorzenia niektórych zakończeń postępowania karnego zgodnie z § 108 ZMJS (przeciwko której skarga nie jest dopuszczalna), ponieważ przekazanie postępowania karnego do państwa obcego ma podejrzany wpływ na postępowanie karne w Republice Czeskiej. Jednak żaden z powyższych wniosków nie stanowi zakończenia procesu przekazania postępowania karnego do obcego państwa. Wniosek, jak logicznie wynika z jego wyznaczenia, musi zostać zaakceptowany przez obce państwo, tzn. Państwo to musi przejąć postępowanie karne. Przekazanie postępowania karnego do obcego państwa nie jest zatem autorytatywną decyzją prokuratora (sądu); wręcz przeciwnie, jego zakończenie nie jest kontrolowane przez czeski organ działający w postępowaniu karnym, który zależy od decyzji obcego państwa, któremu postępowanie karne zamierza sprzedać. Wniosek o wszczęcie postępowania karnego nie może zatem zostać uznany za decyzję w rozumieniu „wynikającego z uprawnień decyzyjnych danej instytucji” (zob. Także pkt 36 niniejszego wyroku).
  6. Ponadto z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, że ​​„kolejna interwencja organu publicznego”, przeciwko której można również dochodzić ochrony skargi konstytucyjnej [art. 87 ust. d) Konstytucji] oznacza zwykle przeważnie jednorazowy, niezgodny z prawem, a jednocześnie niekonstytucyjny atak takiego organu na podstawową konstytucyjnie gwarantowaną ustawę (wolności), która w momencie ataku stanowi stałe zagrożenie dla prawa istniejącego państwa. uprawnienia decyzyjne tych organów i jako takie wykraczają poza zwykły przegląd lub inne postępowanie. Konsekwencjom takiej interwencji władzy publicznej, nie wynikającej z odpowiedniej decyzji, nie można stawić czoła inaczej niż skargą konstytucyjną lub stwierdzeniem Trybunału Konstytucyjnego zawierającym zakaz takiej interwencji [por. wyrok z 30 listopada 1995 r., sygn. ocena III. ÚS 62/95 (N 78/4 SbNU 243), wyrok z dnia 23 kwietnia 2015 r., Sygn. I. ÚS 1549/11 (N 83/77 SbNU 197), dokumentacja nr. pieczęć IV. ÚS 1463/18 z dnia 31 lipca 2018 r. Itp.]. Jak stwierdzono powyżej, wniosek o przejęcie postępowania karnego skierowany do obcego państwa nie jest decyzją w rozumieniu § 72 ust. a) ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, ale jego poddanie się obcemu państwu może bez wątpienia wpłynąć na podstawowe prawa i wolności stron postępowania karnego w ogóle (na przykład poprzez niespełnienie lub w przeciwnym wypadku). Jeżeli przekazanie postępowania karnego innemu państwu może ingerować w podstawowe prawa i wolności handlarzy, a domniemana ingerencja nie jest wynikiem dobrej władzy decyzyjnej organu prowadzącego postępowanie karne, musi to być „interwencja władzy publicznej” Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym. Wymóg niemożności przeprowadzenia konsekwencji interwencji innej niż skarga konstytucyjna opisana w przytoczonym orzecznictwie należy dodać do faktu, że została ona częściowo wycofana, zwłaszcza w sprawach związanych z przygotowawczym postępowaniem karnym. patrz również pkt 35 tego ustalenia). Skarżący spełnili to domniemanie, sprzeciwiając się bezprawności i niekonstytucyjności przekazania postępowania karnego do Polski w ramach inicjatywy sprawowania nadzoru w dniu 11 stycznia 2018 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził zatem, że powiernicy skargi konstytucyjnej w części sporu przeciwko wnioskowi regionalnej prokuratury byli w rzeczywistości przeciwni interwencji prokuratury okręgowej polegającej na przekazaniu postępowania karnego do Polski, w stosunku do którego skarga konstytucyjna jest dopuszczalna. Skarga konstytucyjna jest również terminowa, ponieważ termin jej wniesienia zależy od powiadomienia zawiadomienia Najwyższej Prokuratury o wyniku nadzoru, co zostanie opisane poniżej (jako ostatni środek odwoławczy dostępny dla prawników w celu ochrony ich praw).
  7. W sprawie domniemanej interwencji Prokuratury Okręgowej, polegającej na udzielaniu instytucjom finansowym instrukcji dotyczących przeniesienia zabezpieczonych środków finansowych z konta wnioskodawców na rachunek Prokuratury Polskiej:
  8. Skarżący w sprawie skargi konstytucyjnej z dnia 25 lutego 2019 r. Sprzeciwili się „przepisowi Prokuratury Okręgowej z dnia 28 lutego 2018 r.”, Który miał podjąć decyzję o przekazaniu pieniędzy handlarzy. Trybunał Konstytucyjny stwierdził z akt regionalnej rady publicznej, że wspomniany środek nie istnieje. Z treści skargi konstytucyjnej i jej petycji można wywnioskować, że stażyści mieli na myśli listy, w których prokuratura okręgowa skontaktowała się z władzami monetarnymi, stwierdzając, że postępowanie karne zostało sprzedane i dołączone do polskiej prokuratury, podejmując decyzję o uznaniu środków na zabezpieczonych rachunkach za dowody rzeczowe. Skarżący nie mogli wiedzieć o wspomnianych konkretnych zakończeniach z uwagi na ograniczony dostęp do akt karnych. Jednak wspomniana powyżej procedura prokuratury okręgowej nie stanowi odrębnej decyzji, a Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w tym zakresie stażysta sprzeciwia się tak zwanej „innej interwencji” prokuratury regionalnej. skargi konstytucyjne złożone 18 kwietnia 2018 r., w których ograniczam się do przekazywania środków pieniężnych do Polski. Biorąc pod uwagę, że nawet w związku z wyżej wymienioną procedurą dotyczącą przejętych środków stażyści sprzeciwiają się przekazaniu nadzoru Najwyższej Prokuraturze na podstawie ustawy o prokuraturze, wyczerpali dostępne środki proceduralne w celu ochrony ich prawa zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy konstytucyjnej. sąd, a nawet w tym zakresie skarga konstytucyjna jest dopuszczalna. Podobnie termin na wniesienie skargi konstytucyjnej został dotrzymany, gdy termin ten był oparty na dostarczeniu zawiadomieniu do prokuratury o wyniku nadzoru, jak zostanie to określone poniżej (jako ostatnie środki proceduralne zapewnione przez prawników w celu ochrony ich praw).
  9. W swoich działaniach decyzyjnych Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie stwierdził, że inicjatywa sprawowania nadzoru zgodnie z ustawą nr 283/1993 Coll. O prokuraturze z późniejszymi zmianami (zwana dalej „ustawą o prokuraturze”), może , które w takich przypadkach muszą zostać wyczerpane przed wniesieniem skargi konstytucyjnej, tj. zasadniczo rolnik musi wystąpić o zadośćuczynienie w systemie prokuratury przed złożeniem skargi konstytucyjnej [por. ustalenie z 2 marca 2015 r., sygn. ÚS 1565/14 (N 51/76 SbNU 691) i ustalenie z 9 kwietnia 2020 r., Sygn. znaczek II. ÚS 2597/18, ponadto np. Rezolucja z dnia 28 sierpnia 2014 r., Sygn. znaczek II. ÚS 2166/14 (U 14/74 SbNU 623) i rezolucja z 1 kwietnia 2016 r., Sygn. ocena III. US 254/16]. Jak wyjaśniono w paragrafach 29–34 tego ustalenia, Trybunał Konstytucyjny uznaje inicjatywę sprawowania nadzoru za skuteczny środek zaradczy również w przypadkach wspomnianych tam przez organy działające w postępowaniu karnym, związanych z przekazaniem postępowania karnego do obcego państwa lub ekstradycji. instrukcje dotyczące transferu zabezpieczonych środków.
  10. Logiczną konsekwencją powyższego jest to, że w takich przypadkach dopuszczalna jest skarga konstytucyjna na późniejszy wynik nadzoru, z którym powiernik nie jest zadowolony. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 14 marca 2017 r., Sygn. znaczek II. ÚS 3173/16 (N 44/84 SbNU
  11. 499) domyślnie stwierdził, że zawiadomienie Prokuratury o wyniku sprawowania nadzoru jest decyzją w rozumieniu § 72 ust. a) ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, od której skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, ponieważ skarga konstytucyjna została oceniona co do istoty i zgłoszona do prokuratury zgodnie z § 82 ust. a) ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Taki wniosek jest zgodny z doktrynalną interpretacją terminu „decyzja”, do której wielokrotnie podjął się Trybunał Konstytucyjny [por. uchwała z dnia 6 stycznia 1997 r., sygn. ocena III. US 16/96 (U 1/7 SbNU 325), rezolucja z dnia 23 kwietnia 2003 r., Sygn. znaczek II. ÚS 801/02 i ustalenie 17.3.2009 sp. pieczęć IV. ÚS 2239/07 (N 57/52 SbNU 267)] i zgodnie z którym nie jest konieczne, w jaki sposób oznaczony jest akt organu administracyjnego (lub organu sądowego i organu prowadzącego postępowanie karne), ale należy ocenić jego istotną treść, a zwłaszcza to, czy wynik jest wskazany uprawnienia decyzyjne danego organu oraz to, czy dany organ ingerował w porządek prawny osoby fizycznej lub prawnej w autoryzowany i autorytatywny akt w sposób naruszony (patrz także Wagnerová, Eliška i in. Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym z komentarzem. Praga: Wydawnictwo ASPI, as, 2007, § 72 i § 75).
  12. Ustawa o prokuraturze reguluje nadzór jako narzędzie umożliwiające kontrolę w ramach relacji hierarchicznych w systemie rad publicznych i upoważnia „Nadzór” prokuratury w celu interweniowania w postępowaniu karnym prowadzonym przez niższą prokuraturę, która jest zobowiązana do przestrzegania instrukcji prokuratury „nadzorczej”. prokuratura nadzorująca obowiązek zgodnie z art. 16a ustawy o prokuraturze zawiadamiania o wyniku nadzoru nad osobą, która zainicjowała jego wykonanie, a zatem zawiadomienie to zgodnie z § 72 ust. 1 lit. a) ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Taki wniosek wynikający ze stwierdzenia nr akt. znaczek II. ÚS 3173/16, w sprawie dopuszczalności skargi konstytucyjnej skierowanej przeciwko powiadomieniu rady państwa, która informuje o wyniku przeprowadzonego nadzoru, potwierdzam również inne orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, w którym powiadomienie rady państwa zostało poddane (quasi) merytorycznej kontroli [por. uchwała z 4 grudnia 2018 r., sygn. pieczęć IV. ÚS 2095/18, rezolucja z dnia 11 grudnia 2018 r., Sygn. pieczęć IV. ÚS 614/18, uchwała z 3 stycznia 2019 r. Sygn. ocena III. ÚS 3965/18, rezolucja z dnia 9 kwietnia 2019 r. Sygn. znaczek II. ÚS 920/19, rezolucja z dnia 7 stycznia 2020 r., Sygn. ocena III. ÚS 3677/19, rezolucja z dnia 9 stycznia 2020 r., Sygn. znaczek II. ÚS 4137/19 i wiele innych].
  13. Trybunał Konstytucyjny nie znalazł żadnego powodu, aby odejść od wyżej wspomnianej interpretacji, i w związku z tym stwierdził, że skarga konstytucyjna stażystów na powiadomienie Prokuratury Najwyższej jest również dopuszczalna. W tym zakresie skarga konstytucyjna jest na czas, gdy została złożona 18 kwietnia 2018 r., A stażyści zostali powiadomieni o wyniku nadzoru przez Prokuraturę Wysoką w dniu 21 marca 2018 r.
  14. Trybunał Konstytucyjny zajął się już bezczynnością organów działających w postępowaniu karnym. Bezczynność stanowi również tak zwaną inną ingerencję w podstawowe prawa zdrajcy [kl. 87 ust. 1 lit. a) d) Konstytucje Republiki Czeskiej i dalej § 72 ust. 1 litera a) Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym z późniejszymi zmianami; por. znajdź sp. ocena III. Pat. U.S. najpierw wystąpił o zadośćuczynienie za pomocą środków materialnych, w tym przypadku w ramach systemu prokuratury (§ 157a Rady Karnej oraz w przypadku stażystów, którzy są w postępowaniu karnym, których dotyczy tylko osoba zainteresowana, inicjatywa lub skarga na podstawie § 16a i § 16b Prokuratury.
  15. W tej sprawie moduł śledzący 1) zażądał zniesienia progu osób zamieszkałych w decyzji w sprawie wniosku o anulowanie zabezpieczenia środków na rachunkach złożonych w dniu 8 grudnia 2017 r., Przy czym w tym oświadczeniu powołał się na § 157a Rady Karnej, co nie może stanowić obciążenia dla powiernika, w odniesieniu do początkowej fazy postępowania karnego nie posiadał wówczas istotnych informacji o swoim położeniu w tej sprawie. Jednocześnie obaj stażyści wskazali na opóźnienia w zarządzaniu motywami nadzoru prokuratury regionalnej w dniu 11.04.2018 W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że stażyści wyczerpali dostępne im środki proceduralne w celu ochrony ich prawa zgodnie z § 75 ust. Skarga konstytucyjna jest również terminowa, kiedy została złożona 18 kwietnia 2018 r., A stażyści zostali powiadomieni o wyniku nadzoru przez Prokuraturę Wysoką w dniu 21 marca 2018 r.
40-56. Samoocena Sądu
  1. Po zapoznaniu się z zaskarżonymi decyzjami i żądanymi aktami sprawy Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skarga konstytucyjna była uzasadniona, częściowo w związku z domniemanym naruszeniem podstawowych praw stażystów w ramach procedury polegającej na przekazaniu zabezpieczonych środków pieniężnych do Rzeczypospolitej Polskiej i późniejszym powiadomieniu.
  2. W pierwszej skardze konstytucyjnej skarżący sprzeciwiali się przekierowaniu środków z ich zabezpieczonych rachunków bankowych do nieznanego miejsca w Rzeczypospolitej Polskiej, podczas gdy sprzeciwy te zostały zmodyfikowane w trakcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, jako sprzeciw wobec faktycznego przekazania tych środków do polskiej prokuratury. W szczególności skarżący stwierdzili, że zabezpieczone fundusze nie mogą być postrzegane jako dowód faktyczny, który można łatwo dostarczyć obcemu państwu do celów postępowania karnego, jeżeli zgodnie z prawem danego państwa fundusze nie byłyby dowodem faktycznym.
  3. W swoich działaniach decyzyjnych Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że możliwość ingerencji w podejmowanie decyzji przez organy działające w postępowaniu karnym w postępowaniu przed procesowym należy interpretować w sposób ściśle restrykcyjny. Ta interwencja kasacyjna ma miejsce tylko w przypadkach oczywistego naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa konstytucyjnego, gdy postępowanie organów działających w postępowaniu karnym całkowicie wykracza poza konstytucyjne i ostateczne ramy proceduralne, a wad tych nie można już dłużej wyeliminować w systemie organów działających w postępowaniu karnym [por. ustalenie z 28 marca 2007 r. sygn. znaczek II. ÚS 336/06 (N 56/44 SbNU 719), wyrok z dnia 11 listopada 2010 r., Sygn. znaczek II. ÚS 1940/10 (N 222/59 SbNU 207) i ustalenie z 30 sierpnia 2011 r. Sygn. znaczek II. ÚS 655/11 (N 144/62 SbNU 225)]. Trybunał Konstytucyjny zostaje zatem wezwany do skorygowania nadwyżki, która jest wyrazem arbitralności organów działających w postępowaniu karnym, przejawem niedopuszczalnej arbitralności.
  4. Naruszenie zasady zakazu arbitralnego postępowania odzwierciedlone w naruszeniu prawa do rzetelnego procesu może nastąpić w wyniku postępowania proceduralnego organu prowadzącego postępowanie karne, które bezpośrednio wpływa na prawo osoby uczestniczącej w postępowaniu i które nie ma podstaw normatywnych. Innymi słowy, naruszenie rzetelnego procesu może nastąpić w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie karne postępuje w sposób całkowicie arbitralny, co zabrania kl. 2 pkt 2 Karty, zgodnie z którymi władza państwowa może być wykonywana tylko w sposób określony ustawą. Jeżeli organ działający w postępowaniu karnym postępuje w sposób, którego prawo nie przewiduje i nie zezwala, narusza prawa strony w zwykłym (sądowym) postępowaniu. Jego działania stają się całkowicie nieprzewidywalne dla uczestników zarządzania. Jeżeli robią to oprócz własności uczestnika (§ 42 postępowania karnego), narusza to prawo danej osoby do posiadania mienia na podstawie art. Artykuł 11 ust. 1 karty [por. podobnie znaleziono z 30. 1. 2008 nr pliku. znaczek II. ÚS 642/07 (N 25/48 SbNU 291), wyrok z dnia 20 października 2015 r., Sygn. znaczek II. ÚS 3662/14 (N 187/79 SbNU 121) lub ustalenie z 13 marca 2018 r. Sygn. znaczek II. ÚS 1367/17 (N 46/88 SbNU 623)].
  5. Zabezpieczenie sprawy w ramach przygotowań do postępowania karnego od dawna jest skomplikowanym programem w ramach międzynarodowej współpracy sądowej w sprawach karnych. Znaczne uproszczenie w tej dziedzinie międzynarodowej współpracy sądowej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej doprowadziło do wydania nakazu zatrzymania na podstawie decyzji ramowej Rady 2003/577 / WSiSW z dnia 22.7.2003 r. W sprawie wykonania przepisu dotyczącego konfiskaty mienia lub dowodów w Unii Europejskiej. (zwanej dalej „decyzją ramową 2003/577”), która jest wdrażana na poziomie krajowym w § 226–238 ZMJS.
  6. Trybunał Konstytucyjny zauważa, że ​​od 16 sierpnia 2018 r., Kiedy weszła w życie ustawa nr 178/2018 Coll., Ustawa zmieniająca nr 104/2013 Coll., O międzynarodowej współpracy sądowej w sprawach karnych, ze zmianami, oraz niektóre inne ustawy (odpowiednio od 22 maja 2017 r., kiedy upłynął termin transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/41 / UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych, zwanej dalej „dyrektywą w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego”) ), niniejsze rozporządzenie ma również znaczny wpływ na dostarczanie dowodów w ramach międzynarodowej współpracy sądowej w sprawach karnych. w momencie przekazania postępowania karnego do Polski i przekazania zabezpieczonych środków do polskiej prokuratury, tj. od brzmienia obowiązującego do 15 sierpnia 2018 r.
  7. Zgodnie z decyzją ramową 2003/577 i odpowiednim prawem czeskim w ZMJS, zmienionym do 15 sierpnia 2018 r., Konieczne było rozróżnienie między zajęciem w celu zabezpieczenia dowodów i późniejszą konfiskatą mienia (art. 3 ust. 1 decyzji ramowej 2003 / 577), w przypadku gdy dowód oznacza przedmioty, dokumenty lub dane, które mogą zostać przedstawione w postępowaniu karnym [kl. 2 litery e) decyzji ramowej 2003/577] i mienie oznacza każdą własność, materialną lub niematerialną, ruchomą lub nieruchomą, dokumenty prawne i dokumenty potwierdzające tytuł własności lub udział w takiej nieruchomości, które właściwy organ sądowy państwa wydającego uznaje za wpływy z przestępstwa lub całkowita lub częściowa wartość takich wpływów odpowiada lub jest instrumentem przestępstwa lub przedmiotem takiego przestępstwa [kl. 2 litery (d) decyzji ramowej 2003/577]. Dla którego z powyższych celów wydano oświadczenie gwarancyjne, organ wydający podaje również w zaświadczeniu (jednolity formularz, jest załączony do decyzji ramowej 2003/577), która wraz z wysłane do organu wykonującego.
  8. Rozróżnienie między zajęciem mienia w celu konfiskaty a zajęciem dowodów w Republice Czeskiej na podstawie oświadczenia o zajęciu wydanego przez organ sądowy innego państwa członkowskiego miało istotny wpływ na postępowanie z tymi przedmiotami w dalszym postępowaniu. Podczas gdy w przypadku dowodów ich warunkowa (tymczasowa) sprzedaż organowi wydającemu miała na celu właściwe zastosowanie § 67 ust. inne państwo członkowskie, o którym zadeklarowano utratę lub zajęcie wartości podanej w poleceniu reasekuracji lub do czasu anulowania lub zmniejszenia reasekuracji, jeżeli rabat został anulowany lub reasekuracja została anulowana lub zmniejszona w innym państwie członkowskim (por. § 233 ust. 9 i § 236 ZMJS zmieniony do 15 sierpnia 2018 r., A także art. 6 i 10 decyzji ramowej 2003/577).
  9. W związku z tym, jeżeli zgodnie z wcześniej ustalonymi przepisami prawnymi sprawa została wniesiona w celu udowodnienia, sprawa została przekazana organowi sądowemu innego państwa członkowskiego i organ ten był zobowiązany zwrócić sprawę do Republiki Czeskiej, chyba że czeski organ sądowy 9 i § 236 ust. 2 ZMJS, zmieniony przez 15 8. 2018). Można jednak odstąpić od zwrotu sprawy do Republiki Czeskiej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tylko jeśli prawa osób trzecich nie uniemożliwiają tego.
  10. Natomiast w przypadku zajęcia sprawy w celu przepadku lub zajęcia, zajęcie trwa do momentu wykonania orzeczenia uznającego orzeczenie organu sądowego innego państwa członkowskiego stwierdzającego przepadek lub zajęcie wartości (chyba że kierowca zdecyduje się anulować lub ograniczyć zajęcie). Zabezpieczona sprawa nie opuści Republiki Czeskiej, a na jej dalsze rozpatrzenie czeka ostateczna decyzja organu sądowego innego państwa członkowskiego. Procedura uznawania i wykonywania orzeczeń innego państwa członkowskiego nakładających przepadek lub konfiskatę mienia lub mienia jest uregulowana w sekcjach 278–298 ZMJS.
  11. Ponadto odpowiednie regulacje prawne dotyczące przekazania i przejęcia postępowania karnego w rozpatrywanej sprawie są uregulowane w sekcjach 105–117 ZMJS, ale nie określa ono wyraźnie, jak postępować z zajętym mieniem przy przekazaniu postępowania karnego. Jedyne rozporządzenie dotyczące zajętego mienia w zakresie przekazania postępowania karnego zawarte jest w § 107 ust. e) ZMJS, zgodnie z którym wniosek o przejęcie postępowania karnego zawiera informację o czasie zabezpieczenia rzeczy i mienia. Postanowienia podatkowe należy interpretować w ten sposób, że zatrzymanie po przekazaniu postępowania karnego trwa w Republice Czeskiej, a do dalszego ich prowadzenia wymagana jest procedura międzynarodowej współpracy sądowej zgodnie z postanowieniami ZMJS opisanymi powyżej. Nie można zaakceptować faktu, że przekazując postępowanie karne bez dalszego przeniesienia do sfery prawnej innego państwa, wszelkie zabezpieczone mienie będące własnością osób trzecich byłoby całkowicie pozbawione gwarancji udzielonych w inny sposób przez ZMJS, Radę Karną i wreszcie doradcę konstytucyjnego Republiki Czeskiej. Taką logiczną interpretację popiera również interpretacja językowa. Zgodnie z § 107 ust. 1 litera f) ZMJS określa również we wniosku o przejęcie postępowania karnego „wymóg zwrotu dowodów rzeczowych, jeżeli jest on dołączony do wniosku i jest wymagany w Republice Czeskiej” i zgodnie z § 107 ust. 2 ZMJS dołącza do wniosku „dowód faktyczny, jeżeli jest ze względu na ich charakter jest to możliwe, w przeciwnym razie dołącza się ich wykaz i opis, w tym wskazanie ich związku z postępowaniem karnym. ” Gdyby intencją prawodawcy było, aby zabezpieczona nieruchomość była automatycznie sprzedawana wraz ze sprzedażą postępowania karnego, przepis § 107 ZMJS z pewnością wspomniałby o takim fakcie. Jednak przepisy podatkowe wyraźnie odnoszą się do zajęcia (i zwrotu) dowodów rzeczowych, podczas gdy ci, którzy tylko „udzielają informacji” na temat zajętej nieruchomości. Taka interpretacja jest dodatkowo poparta regulacje wewnętrzne Najwyższej Prokuratury Państwowej, w szczególności kl. 96 instrukcji o ogólnym charakterze najwyższego prokuratora nr 10/2013 (ZA), w sprawie międzynarodowej współpracy sądowej w sprawach karnych, zgodnie z którą, gdy prokurator ocenia uzasadnienie przekazania postępowania karnego do państwa obcego, weźmie pod uwagę, czy w postępowaniu karnym w Czechach rzeczy, inne aktywa lub nieruchomości są zabezpieczone. Jeżeli rzeczy, inne aktywa lub mienie byłyby automatycznie przekazywane wraz z postępowaniem karnym, nie byłoby konieczne dokładne rozważenie, czy przekazanie postępowania karnego jest w ogóle odpowiednia. Jednak ta ostatnia procedura nie może zostać zaakceptowana.
  12. Powyższe można podsumować jako przypadek przekazania postępowania karnego na podstawie § 105 i nast. ZMJS nie przenosi automatycznie zabezpieczonych pozycji ani innych wartości nieruchomości. W celu ich dalszego traktowania konieczne jest postępowanie zgodnie ze zwykłymi normami prawnymi regulującymi postępowanie w sprawie zajętych spraw w ramach międzynarodowej współpracy sądowej w sprawach karnych. Tylko dowody są fizycznie przekazane zagranicznemu organowi sądowemu wraz z postępowaniem karnym i tylko tymczasowo. Zagraniczny organ sądowy jest obowiązany zwrócić przekazane dowody do Republiki Czeskiej, chyba że czeskie organy sądowe wyraźnie zrzekną się takiego zwrotu, co mogą zrobić tylko wtedy, gdy prawa osób trzecich nie uniemożliwiają tego. Jednocześnie środki zabezpieczone na rachunek instytucji finansowej, pochodzące z przestępstwa zgodnie z definicjami zawartymi w art. 2 litery d) ie) decyzji ramowej 2003/577 i późniejszej zmiany w ZMJS nie mogą być rozumiane jako dowód. Dlatego nie można ich traktować jako dowodów faktycznych przed lub po przekazaniu postępowania karnego, ale w celu ich traktowania zawsze konieczne jest postępowanie zgodnie z odpowiednimi przepisami Rady Karnej (§ 79a i nast. Rady Kryminalnej przed przekazaniem postępowania karnego) i ZMJS (§ 226 a i nast. oraz § 278 i nast. ZMJS, lub § 39 i nast. oraz § 118 i nast. ZMJS po przekazaniu postępowania karnego).
  13. W omawianej sprawie prokuratura polska wydała Postanowienie po przejęciu postępowania karnego podejmując decyzje, na podstawie której uznał zabezpieczone fundusze za dowód faktyczny który oznakował i poprosił o przesłanie ich na swoje konto bankowe. Prokuratura Okręgowa następnie przesłała notatki instytucjom finansowym, w których przetrzymywano zatrzymanych rachunki, wraz z decyzjami Prokuratury Polskiej, że zabezpieczone fundusze uznano za dowód faktyczny i poinstruowano, że środki należy wysłać na rachunek bankowy Prokuratury Polskiej. Procedurę tę wykryła Prokuratura Generalna sprawując nadzór i nie podjęła żadnych działań. Po wysłaniu wszystkich zabezpieczonych funduszy instytucji finansowych na rzecz Prokuratury Regionalnej w Polsce dokonał odblokowania przedmiotowych rachunków, a Wysoka Prokuratura na zażalenie skarżących podjęła decyzję o odrzuceniu. W świetle powyższych przepisów jasne jest, że taka procedura nie może się zdarzyć.
  14. Nawet gdyby Trybunał Konstytucyjny mógł zaakceptować, że fundusze które są zabezpieczone na koncie w instytucji finansowej można traktować jako dowód (czyli postępowanie, które zgodnie z wydanymi w tej sprawie decyzjami Prokuratury Polskiej uznaje w Polskiej Republice), fundusze te nie byłyby możliwe zgodnie z zawartymi przepisami w ZMJS, które zostaną przekazane polskim organom ścigania bez zbędnych ceregieli. ZMJS pozwala jedynie przekazać uzależniając od zwrotu dowodów, a zwrot można odstąpić tylko wtedy, gdy nie stanowi to przeszkody prawa osób trzecich, co oczywiście miałoby miejsce w niniejszej sprawie w odniesieniu do praw skarżących które nie zostały spełnione.
  15. W szczególności nie jest to jednak możliwe zgodnie z interpretacją danego ustawodawstwa powyżej, aby fundusze na rachunku w instytucji finansowej zabezpieczone jako dochód z działalności przestępczej uznawać jako środek dowodowy, dlatego prokuratura okręgowa musiała wybrać zupełnie inną drogę proceduralną, mianowicie przekazując postępowanie karne do Polski poinformować prokuraturę polską o zajętych przedmiotach i mieniu [§ 107 ust. 1 list e) ZMJS], poczekać, czy polskie organy sądowe wydadzą nakaz aresztowania wymienionych zabezpieczonych przedmiotów i mienia, w takim przypadku należy postępować zgodnie z § 226 a następujący ZMJS, wysyłanie środków na rachunki polskiego sądownictwa byłyby możliwe dopiero po ewentualnej decyzji o ich przepadku lub zapobieganiu, a mianowicie zgodnie z § 278 i nast. ZMJS. Z oświadczenia okręgowej prokuratury i złożonej skargi konstytucyjnej oraz z akt prowadzone przez ten organ postępowania karnego wynika, że po przekazaniu Prokuraturze Polskiej przedmiotowego postępowania karnego rozpoczął wykonywać wszystkie czynności zgodnie z instrukcjami tego aktywnego ciała obcego w postępowaniu karnym. Taka procedura byłaby całkowicie w porządku, gdyby Prokuratura Okręgowa przystąpiła do zapewnienia takiej współpracy zgodnie z zainteresowanymi stronami postanowienia ZMJS. Prokuratura Okręgowa wybrała jednak nieprzewidzianą procedurę w normach prawa, gdy fundusze zabezpieczone na rachunkach w instytucjach finansowych postanowiła przenieś na rachunki polskiej prokuratury.
  16. Ponadto prokuratura okręgowa przesłała instytucjom finansowym instrukcje dotyczące przeniesienia zabezpieczonych funduszy, choć nie wiedziała, czy decyzja Polskiej Prokuratury o uznaniu funduszy za dowód faktyczny jest ważna, ponieważ skarżący mieli prawo odwołać się od tych decyzji i to zrobili. Decyzje te weszły zatem w życie kilka miesięcy później, jak wynika z oświadczenia skarżących, również Notatka, która znajduje się w aktach Prokuratury Okręgowej od zainteresowanej instytucji finansowej, które nie chciały przekazywać środków bez potwierdzenia mocy prawnej Prokuratury Polskiej. Prokuratura Okręgowa zamiast działać z zachowaniem ostrożności, wielokrotnie wzywała daną instytucję finansową do przeniesienia funduszy bez podstawy normatywnej.
    1. Procedury takiej nie można zatwierdzić z konstytucyjnego punktu widzenia, ponieważ jest to właśnie wyrażenie arbitralność organów ścigania i jako taka jest niedopuszczalną ingerencją w prawo do rzetelnego procesu skarżących i ich prawa do własności.

WNIOSEK

63. Z powyższych powodów
  1. Z powyższych powodów Trybunał Konstytucyjny uznał skargę konstytucyjną skarżących za uzasadnioną w części, w która została skierowana przeciwko działaniu prokuratury okręgowej polegająca na poleceniu instytucjom finansowym przekazanie zabezpieczonej (gotówki) fundusze oraz wbrew powiadomieniu prokuratury z dnia 14 marca 2018 r. 8 VZN 288 / 2017-24, w której stwierdzono, że procedura ta wchodzi w zakres wykonywanego nadzoru prawnego. Zgodnie z § 82 ust. 1, ust. 2 lit. a) i ust. 3 lit. a) a) ib) ustawy konstytucyjnej zastosował się do sądu w tej części (oświadczenie I), anulował powiadomienie Prokuratury Generalnej (oświadczenie II) i nakazał Prokuraturze Okręgowej ochronę Państwa, jeśli to możliwe przed naruszeniem konstytucyjnie gwarantowanych praw skarżących (oświadczenie III).
    1. Jest to część przetłumaczonej (translatorem) treści z Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego Republiki Czech a w załączniku znajduje się oryginał Orzeczenia ogłoszonego 26 maja 2020 r. oraz linki do powiązanych z tym tematem artykułów.
%d bloggers like this: