ZDANIEM KAS

30/10/2019

Zajęcie konta spółki

EGZEKUCJA Z RACHUNKU BANKOWEGO

W dniu 21 październik 2019 roku została zablokowana, chociaż z potwierdzenia bankowego wynika, że przelana niewielka kwota 1.201,22 zł. z rachunku spółki na rachunek Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tarnowskich Górach , z tytułu operacji dowiaduje się tylko tyle, że jest to “Realizacja zajęcia rachunku ………… MELNAR LUXONA SP. z o.o…….”, czyli tak naprawdę nic mi jako Prezesowi Zarządu to nie mówi, czy dotyczy to jakiejś wierzytelności z tego co wiem takiej spółka nie posiada, czy też zobowiązania podatkowego, które zostało naliczone i tutaj owszem takie zobowiązanie zostało po pięciu latach trwającej kontroli naliczone jednak obecnie jest na etapie złożonej skargi do WSA, gdyż dopiero z końcem sierpnia 2019 roku Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach jako II instancja podtrzymała decyzję wydaną w 2017 roku przez Naczelnika KAS z czym spółka nie jest wstanie się pogodzić pomimo, że kwota ta jest niewielka, jednak chodzi o naruszenie prawa przez wyżej wskazane instytucje państwowe.
W związku z tym w dniu 22 październik 2019 rok zadzwoniłem do w/w Urzędu do działu egzekucji podatkowych celem uzyskania informacji na jakiej podstawie doszło do przejęcia kwoty tym bardziej, że nie jest ona spójna z kwotą zobowiązania a tylko z tym jestem wstanie sobie to wytłumaczyć. Jak wynikał przebieg rozmowy i co się dowiedziałem, więc tak po uzyskaniu połączenia usłyszałem głos mężczyzny, który jednak się nie przedstawił tylko podał nazwę instytucji, więc ja się przedstawiłem imienia i nazwiska oraz z jakiej firmy dzwonię, po słowach tak słucham, zaczynam opowiadać w jakiej sprawie dzwonię do końca nie będąc pewien, że dodzwoniłem się do kompetentnej osoby i gdy już opowiedziałem , zadałem pytanie czy może mi ten urzędnik to wyjaśnić. Na co urzędnik odpowiada, że zostałem poinformowany w tym samym czasie co bank itp.
Jednak moje wrażenie jest takie, jak gdyby była to standardowa odpowiedź a nie do konkretnej spółki i sprawy, więc próbuje Swoje wrażenie sprawdzić przez zadanie kolejnego pytania, czy na pewno urzędnik odnosi się co do typowo mojej sprawy, czym stwierdza, że nie może przez telefon bo RODO mu nie pozwala, ale tak naprawdę, jak już to Ja chciałem podać NIP spółki by sprawdził, czego dotyczyło to zajęcie, dalej poprosiłem, by tylko mi powiedział czy dotyczy to wierzytelności, czy zobowiązania na co On znowu nie bo RODO. Powiedział tylko, że Bank nie przesłał do Urzędu tych pieniędzy, że tylko je zablokował na 7 dni, bo te 7 dni jest to czas by napisać skargę, jeżeli skarga nie wpłynie to dopiero przelewają na konto Urzędu Skarbowego. Tylko z potwierdzenia wynika inaczej a dwa mówię do urzędnika skąd Ja czy inni mają w takiej sytuacji wiedzieć co mają zaskarżyć skoro nie zostali powiadomieni, więc On do mnie to samo, że zostaliśmy tak samo powiadomieni jak bank tylko różnica jest w tym, że bank droga elektroniczną a spółka tradycyjną pocztą.
Więc odpowiadam, że blokada już nastąpiła a spółka może dostanie za dzień czy dwa pismo więc już nie mam 7 dni a po za tym spółka ma 14 dni na odebranie korespondencji więc już tydzień po czasie na skargę, na co urzędnik odpowiada, ale może Pan po jednym dniu odebrać. Gdy usłyszałem to zdanie, to mówię, że również mogę złożyć doniesienie o możliwości popełnienia przestępstwa poprzez kradzież pieniędzy z konta spółki. Na co urzędnik wskazuję mi miejscową Prokuraturę, natomiast gdy odpowiadam, że nie muszę w tym miejscu złożyć to urzędnik wskazuje mi nie wiedzieć dlaczego Prokuraturę Regionalną w Katowicach, chociaż może powodem jest fakt, że kontrolę w spółce w 2014 roku prowadził Urząd Skarbowy na zlecenie prokurator Janoskiej, pracującej w tamtym czasie w Prokuraturze Okręgowej w Katowicach a obecnie w Prokuraturze Regionalnej gdzie nadal prowadzi postępowanie związane z zleceniem kontroli?
Według urzędnika: Bank zablokował na 7 dni wierzytelność w dniu 21 października 2019 po 7 dniach jeżeli nie będzie skargi bank prześle środki na konto Urzędu Skarbowego tzn. 28 październik 2019. Urzędnik również uważa, że poinformowanie banku elektronicznie i dłużnika pocztą tradycyjną jest to ten sam czas, z potwierdzenia wykonanej operacji widzimy dzień 21 października 2019 data pozostawienia awiza to 29 październik 2019 rok a na złożenie skargi jest 7 dni tzn. powiadomienie podatnika o podstawie zajęcia by mógł się odwołać nastąpiło po wskazanym przez urzędnika terminie na złożenie skargi. Co jest ograniczeniem prawa do obrony.

Zgodnie z tym, co powiedział urzędnik

Odebrałem jeden dzień po zostawieniu awiza tj. w dniu 30 października 2019 roku (zgodnie z prawem mam 14 dni). Zawiadomienie banku o zajęciu wierzytelności w kwocie należność główna 806 zł odsetki 320,28 koszty egzekucyjne 73,70 złtj. 806 + 320,28 + 73,70 = 1.199,98 zł. z dnia 14 października 2019 roku, co oznacza i potwierdza fakt, że w dniu 21 październik 2019 roku pieniądze zostały przesłane na konto Urzędu Skarbowego według wskazanego terminu 7 dni od zawiadomienia, a spółka realnie została powiadomiona 15 dni później niż bank co dla urzędnika znaczy równocześnie, a jednocześnie 8 dni po terminie na odwołanie się. Załączono do Zawiadomienia, pouczenie dla banku półtora strony i dla podatnika 1/5 strony, gdzie można się dowiedzieć, że przysługuje skarga na zajęcie egzekucyjne w ciągu 14 dni od dnia odebrania zawiadomienia do organu egzekucyjnego, w ramach skargi badana jest zgodność co do Art. 54 ustawy? to tyle z pouczenia a co do Art. 54 każdy może Sobie dobrać z któregokolwiek zbioru ustaw.
Załączono również tytuł wykonawczy, który został wystawiony w dniu 02 października 2019 r a data nadania klauzuli to 10 październik 2019 rok z którego wynika tak jak podejrzewałem dotyczy on zobowiązania za III kwartał 2014 roku, a które zostało naliczone w wyniku wszczętej w październiku 2014 roku kontroli i wydanej decyzji w kwietniu 2017 r. przez Naczelnika Izby Celno – Skarbowej w Katowicach, od której spółka się odwołała do II Instancji tzn. Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach, który Decyzją wydaną w dniu 29 sierpnia 2019 roku, podtrzymał naliczone zobowiązanie podatkowe spółki w kwocie 806 zł. Otrzymany tytuł wykonawczy w oparciu o, tą właśnie Decyzję podaje kwotę podlegającą egzekucji czyli 806 zł. plus odsetki liczone od 28 październik 2014 roku stawka 8 % wartość 114,10 zł tj. 806 + 114,10 = 920,10 zł.
Zastanawia mnie, dlaczego zostały naliczone odsetki od tej daty do dnia dzisiejszego, skoro to nie spółka ponosi odpowiedzialność, za opieszałość instytucji państwowych przy wydawaniu decyzji, które zdaniem spółki są decyzjami wydanymi niezgodnie z obowiązującym prawem w czasie ich wydawania jak i w czasie jakiego dotyczy to zobowiązanie, rozumiem, że to nie są w tym przypadku duże pieniądze, ale przemilczając ten temat, dajemy przyzwolenie na takie działania przy większych zobowiązaniach. Proszę również zobaczyć na różnice kwot jakie występują w dokumentacji tj. Potwierdzenie przelewu 1.201,22 PLN, Tytuł wykonawczy 920,10 PLN Zawiadomienie o Zajęciu 1.199,98 PLN. Czy Zawiadomienie o egzekucji jest nadrzędnym nad Tytułem Wykonawczym nadającym klauzulę egzekucji? Porównując wartość odsetek 320,28 PLN a 114,10 PLN.

Podsumujmy tą okoliczność

Organom kontrolnym zajęło 5 lat przeprowadzenie kontroli w spółce za okres 3 miesięcy jej działalności, na wydanie ostatecznej Decyzji w instancyjnym toku postępowania podatkowego.
W tym czasie: zwrócono należny podatek VAT w kwocie 61 tyś. PLN w styczniu 2016 roku.
Postawiono zarzuty z K.K.S byłej Prezes Zarządu celem przedłużenia terminu przedawnienia zobowiązania.
Spółka złożyła skargę do Szefa KAS na przewlekłość, który uznał skargę za zasadną i wyznaczył ostateczny termin.
Wydano Decyzję, która została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, za sprawą Organu który wydał Decyzję.
Mając wiedzę o złożonej Skardze, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu (wierzyciel) w przeciągu miesiąca czasu wydaje tytuł wykonawczy i obarcza Spółkę naliczając odsetki 114,10 PLN.
Dalej ten sam Organ, tylko jako Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tarnowskich Górach (egzekutor) wskazany w klauzuli o egzekucji widnieje na Zawiadomieniu o zajęciu wierzytelności, jednak wpisuje kwotę odsetek 320,28 PLN, czym naraża spółkę na wyższą stratę.
Następnie dokonuje egzekucji wbrew temu co wynika z Art. 239 F Ordynacji Podatkowej
1. “Organ podatkowy pierwszej instancji wstrzymuje wykonanie decyzji ostatecznej w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego do momentu uprawomocnienia się orzeczenia sądu administracyjnego”.
Termin na złożenie skargi od Zawiadomienia o egzekucji podatnik ma 14 dni od jego odebrania drogą pocztową, czyli od dnia wysłania zawiadomienia jest to 28 dni, gdyż jest 14 dni na odbiór korespondencji.
Bank ma obowiązek przesłać po 7 dniach od otrzymania zawiadomienia drogą elektroniczną należną kwotę do wierzyciela. Więc odbierając korespondencję po 7 dniach odbiera się Spółce przez błąd w prawie, prawo do obrony.
Dlatego Pełnomocnik Spółki złożył Zażalenie co do niezgodnie z prawem dokonanej egzekucji.
Odpowiedź jest prosta, tak państwo pod pozorem prawa okrada przedsiębiorców i osoby fizyczne. Z drugiej strony tak My przedsiębiorcy i obywatele dajemy się okradać, uważając jakoś przeżyje się to bezprawie przecież jestem uczciwy, ten przykład również dotyczy uczciwej spółki mimo, że od pięciu lat Państwo usiłuje pokazać że jest inaczej. .

ODPOWIEDŹ NA SKARGĘ WS. ZAJĘCIA ŚRODKÓW Z KONTA SPÓŁKI

Postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego

W dniu 13 stycznia 2020 roku odebrałem z poczty pismo będące odpowiedzią na skargę złożoną do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tarnowskich Górach. Jednak jak myślałem, że już nic mnie nie zaskoczy w działaniu urzędów skarbowych i pracujących w nich urzędnikach, tak się pomyliłem gdy zobaczyłem w piśmie, że nadawcą jest Pierwszy Śląski Urząd Skarbowy w Sosnowcu. Faktem jest, że pod ten urząd spółka Luxona podlegała w czasie prowadzonej kontroli skarbowej, jednak z dniem 31 grudnia 2018 roku nastąpiła zmiana właściwości urzędu, którym jest obecnie urząd w Tarnowskich Górach i którego to Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał klauzulę o egzekucji oraz dokonał zajęcia z rachunku zobowiązania podatkowego.
W związku z tym można zadać pytanie, czym jest spowodowane, że odpowiedź na skargę dokonuje organ, który nie jest organem właściwym do rozpoznania Zażalenia?
Wydając Postanowienie Naczelnik Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu uznaje zgłoszone zarzuty za bezzasadne. Postanowienie zostało podjęte na podstawie
1. Art. 17 oraz Art. 34 & 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Według wskazanej podstawy:
1. Art. 34 & 1 na złożone zażalenie co do prowadzonej egzekucji w oparciu o Art. 33 tej samej ustawy rozpatruje organ egzekucyjny po uzyskaniu stanowiska wierzyciela.
W tym przypadku organem egzekucyjnym jest Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tarnowskich Górach a wierzycielem Naczelnik Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.
W uzasadnieniu czytamy, na początku przytaczane są fakty związane z wydaną decyzją ze wskazaniem dat jak również wspomina się o wydanym tytule wykonawczym wydanym przez Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.
1. Tytuł ten został wystawiony w dniu 2 października 2019 roku i dotyczy braku zapłaty należności wynikającej z Decyzji wydanej na zakończenie kontroli, której należność główna to 806,00 zł.
2. Tytuł wykonawczy prócz należności głównej zawiera również naliczone odsetki. Tutaj mam pytanie, jak spółka miała zapłacić skoro w wydanej decyzji nie ma wzmianki na temat odsetek? Nie wspominając o złożonej skardze do WSA.
3. Dalej czytamy, że wystawiony tytuł wykonawczy został przekazany w celu realizacji Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w Tarnowskich Górach.
Następnie organ odnosi się do stawianych zarzutów w skardze a więc naruszenie
1. Art. 33 & 1 Pkt. 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnemu w administracji w zw. z
2. Art. 26 & 5 Pkt. 1 i 2, które w sumie mówią o warunkach jakie muszą zostać spełnione, by można przeprowadzić egzekucję. Z chwilą:
  1. doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego;
  2. doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego;
3. Odnosząc się do tego zarzutu organ wskazuje, że z otrzymanego pisma od Naczelnika z Tarnowskich Gór wynika że doręczono spółce odpis tytułu wykonawczego co potwierdził to własnoręcznym podpisem Prezes Spółki Luxona, uwaga dnia 30 października 2019 roku.
  1. Dla przypomnienia dodam, że egzekucja nastąpiła dniu 21 października 2019 roku.
  2. Do banku złożono zawiadomienie o przeprowadzenie egzekucji w dniu 14 października 2019 roku.
4. Jednak te dwa fakty zostają przemilczane a skarga zostaje uznana za bezzasadną, gdyż spółka została zgodnie z prawem powiadomiona o wszczęciu egzekucji.
  1. Jak widzimy Art. 26 & 5 pkt. 1 i 2 mówi wprost po doręczeniu nie po wysłaniu, nie gdy już egzekucja nastąpiła.
Organ wydający Postanowienie na Zażalenia pełni rolę wierzyciela, natomiast organem przeprowadzającym egzekucję jest inny organ. Zażalenie było wniesione na przeprowadzoną egzekucję do organu który przeprowadzał egzekucję i to ten organ zgodnie z Art. 34 & 1 ustawy o postępowaniu w administracji jest zobligowany do rozpatrzenia zażalenia i wydania Postanowienia.
1. W związku z tym dochodzi do naruszenia przepisów prawa z
  1. art. 231 kk, którego czyn zabroniony polega na przekroczeniu uprawnień przez funkcjonariusza publicznego, bądź też nie dopełnienia obowiązków.
Należy również wspomnieć, że są to organy działające jako I instancja. W takiej sytuacji można zauważyć, że dla instytucji państwa Polskiego, prawo dotyczące działania takich instytucji jak Urząd Skarbowy nie istnieje, skoro jeden Naczelnik narusza prawo zamiast ustosunkować się do skargi, przekazuje innemu Naczelnikowi by ten odpowiedział na skargę, gdzie skarga dotyczyła przeprowadzenia egzekucji niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, a nie wysokości zobowiązania. Drugi Naczelnik mając świadomość naruszenia prawa próbuje chronić tego co popełnił błąd poprzez uzasadnienie, które pomija fakty zawarte w skardze, a mimo to uznając za bezzasadną skargę.
1. Jest to działanie wspólnie i w porozumieniu funkcjonariuszy publicznych polegające na przekroczeniu uprawnień oraz nie dopełnieniu obowiązków.

Treść wskazanych artykułów oraz wydane Postanowienie

Art. 17 & 1 O ile przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej, rozstrzygnięcie i zajmowane przez organ egzekucyjny lub wierzyciela stanowisko w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego następuje w formie postanowienia. Na postanowienie to służy zażalenie, jeżeli niniejsza ustawa lub Kodeks postępowania administracyjnego tak stanowi. Zażalenie wnosi się do organu odwoławczego za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżone postanowienie, w terminie 7 dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia postanowienia.
Art. 34 & 1 Zarzuty zgłoszone na podstawie
1. art. 33 podstawy zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej § 1 pkt 1–7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym – także na podstawie
2. art. 33 podstawy zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej § 1 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w
3. art. 33 podstawy zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej § 1 pkt 1–5 i 7, stanowisko wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążące. W przypadku egzekucji należności pieniężnych, o których mowa w art. 2 obowiązki podlegające egzekucji administracyjnej § 1 pkt 8 lit. a–f i pkt 9, stanowiska wierzyciela nie wymaga się.
Art. 33 & 1 Pkt. 6 niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego;
Art. 26 & 5 Wszczęcie egzekucji administracyjnej następuje z chwilą:
1. doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego lub
2. doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego.
Zaznaczę, że w czasie przeprowadzenia egzekucji i złożenia Zażalenia obowiązywały przepisy aktu prawnego (Dz.U. 2019. poz. 1438), które obecnie już zostały zmienione.

SKARGA NA POSTANOWIENIE DO II INSTANCJI I WYDANE POSTANOWIENIE

Pełnomocnik Spółki złożył Skargę do DIAS

Pełnomocnik w imieniu spółki LUXONA dalej skarżąca, złożył skargę wskazując jako podstawę art.17 par. 1 w zw. z art. 34 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji na postanowienie Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu w sprawie egzekucji prowadzonej na podstawie tytułu wykonawczego o numerze 2471-SEW1.723.2884.2019.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:
1. art. 40 par. 2 k.p.a. poprzez brak doręczenia przedmiotowego postanowienia pełnomocnikowi zobowiązanego podmiotu,
2. art. 33 § 1 pkt 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z
3. art. 26 § 5 pkt 1 i 2.
Wnosząc o: uchylenie zaskarżonego orzeczenia wraz z zajęciem, zwrot pobranych środków i umorzenie egzekucji oraz obciążenie kosztami postępowania Skarbu Państwa
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej dalej DIAS w Katowicach wydał Postanowienie w dniu 25 maja 2020 roku, w którym stwierdza, niedopuszczalność ww. skargi (zażalenia) z uwagi na fakt, że powyższe postanowienie nie weszło do obrotu prawnego.
W uzasadnieniu czytamy:
1. “Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach, po przeprowadzeniu szczegółowej analizy stanu faktycznego, w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach oraz dokonując oceny prawnej w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdza, iż w niniejszej sprawie nie jest możliwe skuteczne prowadzenie postępowania w II instancji z uwagi na fakt, iż zaskarżone postanowienie nie weszło do obrotu prawnego, albowiem zostało ono doręczone Podatnikowi, a nie ustanowionemu pełnomocnikowi Strony“.
W tym miejscu chcę zwrócić uwagę na jedną rzecz myślę, że istotną. Proszę zobaczyć w jaki sposób wydający to Postanowienie DIAS prowadzi grę słowną używając różnych nazw wobec spółki LUXONA, która w tym postępowaniu jako skarżąca jest stroną reprezentowaną przez Pełnomocnika co wynika z złożonego Zażalenia (skargi).
W dalszej treści wydający Postanowienie wskazuje iż zgodnie z
1. art. 134 Kpa organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania.
Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.
1. “Na podstawie dyspozycji zawartej w art. 134 Kpa, uwzględniając w tej sprawie także treść przepisów art. 144 Kpa, na organy odwoławcze nałożono obowiązek przeprowadzenia postępowania wstępnego polegającego na podjęciu czynności mających na celu ustalenie, czy wniesione odwołanie jest dopuszczalne, oraz czy zostało wniesione z zachowaniem terminu. W takiej sytuacji merytoryczne rozpatrzenie środka zaskarżenia nie jest możliwe, albowiem prowadziłoby do wydania decyzji dotkniętej wadą nieważności.[…] Stosownie do art. 40 § 2 Kpa, jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika pisma doręcza się pełnomocnikowi. Z treści tego przepisu wynika dla organu administracji publicznej nakaz doręczania postanowień (oraz innych pism w toku postępowania) Pełnomocnikowi, który został ustanowiony przez Stronę. Z akt sprawy wynika, że Strona jako załącznik do wskazanego powyżej pisma z dnia 05 listopada 2019 r. stanowiącego zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej dołączyła potwierdzoną za zgodność z oryginałem kserokopię dokumentu pełnomocnictwa z dnia 05.1 l.2019 r. na mocy którego Pan xxx yyy został upoważniony do reprezentowania „Luxona” Sp. z o.o. w sprawie administracyjnej.[…] Jednak wstępna analizy materiału dowodowego wskazuje – na co również zwrócił uwagę organ pierwszej instancji, iż postanowienie zostało doręczone bezpośrednio Spółce, a nie ustanowionemu od dnia 05.11.2019 r. Pełnomocnikowi – adwokatowi xxx yyy. Wskazać należy w tym miejscu, że zażalenie złożył Pełnomocnik Strony pomimo niedoręczenia mu zaskarżonego postanowienia. Zdaniem tutejszego organu oznacza to, że postanowienie nie weszło do obrotu prawnego w rozumieniu art. 11 O § 1 Kpa, w myśl którego organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, o ile kodeks nie stanowi inaczej.(artykuł ten ma zastosowanie również do postanowień, zgodnie z art. 126 Kpa). Do chwili doręczenia postanowienia Pełnomocnikowi, postanowienie nie wywołuje skutków prawnych. Doręczenie postanowienia Stronie, która działa w sprawie przez Pełnomocnika ma wyłącznie walor informacyjny i skutkuje jedynie zawiadomieniem Strony o tym, że postanowienie zostało wydane. Takie “doręczenie” nie otwiera dla Strony, ani dla jej Pełnomocnika biegu terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie. […] Skoro więc akta przedmiotowej sprawy wskazują bezsprzecznie, że zażalenie nie jest dopuszczalne, tutejszy organ odwoławczy nie może przystąpić do jego merytorycznego rozpoznania, lecz ma obowiązek zastosować się do dyspozycji art. 134 Kpa.”
W mojej ocenie wydane Postanowienie przez DIAS oddalające zażalenie a szczególnie postawiona teza mówiąca o niedopuszczalność ww. skargi (zażalenia) z uwagi na fakt, że powyższe postanowienie nie weszło do obrotu prawnego oraz treść uzasadnienia i wskazane podstawy wzajemnie się wykluczają. Należy zauważyć, że przyjmując tezę, iż postanowienie nie weszło do obrotu prawnego, należało wskazać jako powód wydania postanowienia przez niewłaściwy organ wydający, wskazując na właściwość organ, który prowadził egzekucję.
1. Ponieważ w ten sposób doszło do sytuacji, że nie rozpoznano zgodnie z przepisami prawa skargi na egzekucję jak również skargi na wydanie postanowienia przez niewłaściwy organ.
Świadczy o tym chociażby to o czym wyżej wspomniałem stosowanie różnych nazw co do spółki jako skarżącej w tym postępowaniu, czyli spółka jest stroną, lecz DIAS używa nazwy podatnikiem, spółką, aż w końcu stroną. To, że Art. 40 & 2 Kpa mówi, że jeżeli strona ustanowiła Pełnomocnika i to Jemu doręcza się pisma nie oznacza, że ten Pełnomocnik staje się stroną, jak również nie oznacza, że wydawane Postanowienia dotyczą Pełnomocnika. Pełnomocnik jest tylko osobą reprezentującą stronę.
1. To że organ Naczelnik Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego wydając zaskarżone Postanowienie naruszył prawo nie może oznaczać, że strona (spółka) została pozbawiona prawa do obrony a tak z tego wynika.
2. Zastanawiającym jest również fakt, który wynika z treści:
  1. “Jednak wstępna analiza materiału dowodowego wskazuje – na co również zwrócił uwagę organ pierwszej instancji, iż postanowienie zostało doręczone bezpośrednio Spółce, a nie ustanowionemu od dnia 05.11.2019 r. Pełnomocnikowi”.
DIAS wydając takie postanowienie działa na szkodę spółki, a jednocześnie powołuje się na
1. Art. 40 & 2 Kpa, z którego wprost wynika, iż organ administracyjny ma obowiązek, kierować pisma do ustanowionych Pełnomocników, więc powinno to obarczać tego Naczelnika.
Jednym słowem to oznacza, że Naczelnik był świadomy, iż powinien wysłać Postanowienie do Pełnomocnika. Pozostałe artykuły odnoszą się co do ustalenia dopuszczalności Zażalenia.
Pewne zastrzeżenia również można mieć do powołania się na
1. Art. 110 & 1 Kpa, gdyż z treści wynika, że dotyczy on Decyzji a rzecz kolejna, że to organ administracji publicznej po dostarczeniu decyzji jest nią związany. Jeżeli uznać, że ma on zastosowanie również do Postanowień to znowu należy się zastanowić kogo to Postanowienie dotyczy Pełnomocnika, czy strony skarżącej jakim jest spółka i znowu w mojej ocenie dotyczy to strony więc w myśl tego artykułu Postanowienie dostarczono do strony co wiąże od chwili doręczenia organ w tym przypadku Naczelnika z tym Postanowieniem.
Reasumując działanie DIAS związane z wydaniem Postanowienia można się zastanowić, czy takie działanie wypełnia cechy postępowania organu II instancji czy też występujące przesłanki naruszenia przepisów prawa należy uznać za ochronę funkcjonariusza publicznego pełniącego funkcję organu niższego szczebla w skutek czego doszło do naruszenia
1. art. 231 kk tj. przekroczenia uprawnień funkcjonariusza publicznego oraz
2. art. 271 kk Poświadczenie nieprawdy
  1. & 1 Funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
A to jest działaniem na szkodę spółki.

Treść wskazanych artykułów

Art. 34 & 2 Na postanowienie w sprawie stanowiska wierzyciela przysługuje zażalenie.
Art. 40 & 2 Jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi. Jeżeli ustanowiono kilku pełnomocników, doręcza się pisma tylko jednemu pełnomocnikowi. Strona może wskazać takiego pełnomocnika.
Art. 134 Organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.
Art. 110 & 1 Organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, o ile kodeks nie stanowi inaczej.
Art. 126 Do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy
1. art. 105 przesłanki umorzenia postępowania,
2. art. 107 elementy decyzji § 2 – 5 oraz art. 109 – 113, a do postanowień, od których przysługuje zażalenie, oraz do postanowień określonych w
3. art. 134 postanowienie organu odwoławczego o niedopuszczalności odwołania – również art 145-152 oraz art 156-159, z tym że zamiast decyzji, o której mowa w
4. art. 151 decyzje organu w sprawach o wznowienie postępowania § 1
5. art. 158 rozstrzygnięcie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji § 1, wydaje się postanowienie.

SKARGA NA POSTANOWIENIE DO WSA

Skarga na Postanowienie DIAS

W związku z wydanym przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach Postanowieniem z dnia 25 maja 2020 r. spółka przez swojego Pełnomocnika złożyła w dniu 23 czerwca 2020 r skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
1. Szczegóły skargi są przedstawione w załączonym pliku i dotyczą wykonanej egzekucji z dnia 2 październik 2019 r. pod numerem tytułu wykonawczego: 2471-SEW1.723.2884.2019.
2. Wydane przez DIAS Postanowienie dotyczyło wydanego Postanowienia o numerze 2471-SEW-1.720.546.19 2019.BA. 112425.KIK wydanego w dniu 20 grudnia 2019 r. przez Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.
Oczekując na wyznaczenie terminu posiedzenia przez WSA w dniu 02 lipca 2020 r. Pełnomocnik spółki otrzymał od Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wydane przez niego w dniu 29 czerwca 2020 r Postanowienie pod numerem 24 71-SEW-1. 720.546.19.2019.BA.45139.KIK, które zostało wydane po raz drugi w sytuacji gdy pierwsze Postanowienie zostało już rozpatrzone przez organ odwoławczy tzn. DIAS a którego Postanowienie zostało zaskarżone do WSA i dotyczące tego samego tytułu wykonawczego 2471SEW1.723.2884.2019.
1. Zmieniono tylko datę wydania Postanowienia oraz część numeru co zaznaczyłem pogrubionym tekstem, natomiast treść jest taka sama.
2. Postanowienie to zostało skierowane do pełnomocnika, który złożył Zażalenie do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej.
3. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wydał w dniu 09 października 2020 Postanowienie na Zażalenie, utrzymując w mocy Postanowienie wydane przez nieuprawniony organ.
  1. Uzasadniając swoje Postanowienie odniósł się do przepisów prawa, które nie weszły jeszcze do obrotu prawnego w czasie złożonego Zażalenia na egzekucję w dniu 31 października 2019, jak również powielając wskazaną fałszywą informację jakoby,
    1. data zawiadomienia o egzekucji banku w dniu 14 października 2019
    2. data wysłania tytuł wykonawczy wraz z zawiadomieniem w dniu 28 października 2019, które Prezes odebrał w dniu 30 października 2019
    3. To takie same daty, które są zgodne z art. 26 & 5 pkt. 1 i 2 u p e a
WSA w Gliwicach w dniu 28 listopada 2020 r. po rozpatrzeniu w trybie uproszczonym odrzucił Skargę, nie podając, żadnej podstawy prawnej,
1. W związku z tym spółka złożyła wniosek o uzasadnienie wyroku, które to uzasadnienie otrzymała 21 stycznia 2021 r. czyli po 50 (pięćdziesięciu) dniach. Zgodnie z obowiązującym prawem Sąd ma 14 dni na uzasadnienie.
W uzasadnieniu jako powód odrzucenia Skargi Sąd wskazał przekroczenie przez skarżącą terminu złożenia zażalenia od Postanowienia Naczelnika, który wydał Postanowienie, chociaż nie był do tego prawnie upoważniony a następnie nie przesłał Postanowienia pełnomocnikowi czym nie dopełnił Swojego obowiązku wynikającego z przepisów prawa.
1. Na to Postanowienie zostało złożone Zażalenie do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, który w Swoim postanowieniu nie podważył, przekroczenia terminu Zażalenia na Postanowienie Naczelnika, tylko wydając Postanowienie stwierdził, iż wydane Postanowienie nie weszło do obrotu prawnego, a to Postanowienie zostało zaskarżone do Sądu zgodnie z terminem.
Sąd oddalając Skargę, po pierwsze dopuścił się zalegalizowania, bezprawnego działania organów administracji państwowych w ten sposób, że rozpoznał skargę w sposób wybiórczy odnosząc się tylko do kwestii formalnej tj. uznając że zażalenie na postanowienie zostało złożone po terminie.
1. Z czym nie można się zgodzić, gdyż podstawą złożenia zażalenia było naruszenie obowiązującego prawa przez Naczelnika US, który wbrew prawu nie przesłał postanowienia ustanowionemu pełnomocnikowi, postanowienie to dotyczyło zażalenia na przeprowadzenie wbrew przepisom prawa egzekucji a Naczelnik ten nie był właściwym do rozpoznania zażalenia, za tym jako funkcjonariusz publiczny tj. Naczelnik US przekroczył Swoje uprawnienia czym pozbawił spółkę prawa do obrony i ochrony majątku spółki i prawa własności.
2. Rzekomo złożone po terminie zażalenie do II instancji nie zostało przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej odrzucone z tego powodu. Natomiast powodem odrzucenia było uznanie przez ten organ, że postanowienie nie weszło do obrotu prawnego z powodu, że organ wydający nie przesłał postanowienia pełnomocnikowi spółki a zgodnie z przepisami miał taki obowiązek. W ten sposób potwierdził naruszenie przepisów przez Naczelnika a z drugiej strony przyczynił się do ograniczenia spółce prawa do obrony i ochrony jej majątku i prawa własności.
Sąd oddalając Skargę, po drugie nie wziął pod uwagę, co było powodem złożenia pierwszego zażalenia, czyli naruszenie przepisów prawa o prowadzeniu egzekucji, w skutek czego doszło do naruszenia prawa własności jak i naruszenie majątku spółki.
1. Następnie, nie wziął pod uwagę, że Naczelnik US przekroczył Swoje uprawnienia, w skutek czego przyczynił się do naruszenia prawa do obrony.
2. Za to wskazał powód, który mógłbym zrozumieć, że zażalenie zostało oddalone przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na tej podstawie a spółka od tego złożyła skargę.
3. Jednak spółka złożyła skargę od uznania, że postanowienie nie weszło do obrotu prawnego, co w ocenie spółki jak i pełnomocnika narusza prawo do obrony, własności oraz naruszyło majątek spółki.
Czyż nie jest to hipokryzja Sądu? który oddala skargę z powodu naruszenia obowiązującego terminu do złożenia zażalenia a jednocześnie sam nie dotrzymuje terminu na uzasadnienie.

KOLEJNE POSTANOWIENIE

Dalszy ciąg związany z egzekucją

To nie koniec w dniu 26 luty 2021 Prezes spółki otrzymał od byłego pełnomocnika wydane w dniu 12 luty 2021 Postanowienie przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tarnowskich Górach.
1. Postanowienie to dotyczy złożonego w dniu 31 października 2019 Zażalenia na przeprowadzoną przez ten organ egzekucję w sposób naruszający przepisy prawa. Czyli dotyczy to tego samego Zażalenia, co do którego wcześniej zostały wydane dwa Postanowienia przez organ nieuprawniony do rozpoznania Zażalenia.
Oczywiście organ ten uznał, że Zażalenie na egzekucję jest niezasadne, ponieważ zdaniem organu została spełniona przesłanka z
1. art. 26 & 5 pkt. 1 i 2 u p e a, która brzmi:
  1. & 5 „Wszczęcie egzekucji administracyjnej następuje z chwilą:
    1. doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego;
    2. doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego;”
Zacytuję z uzasadnienia
1. „W dniu 14 października 2019 wydane zostało zawiadomienie nr. […]. Zawiadomienie to wraz z odpisem tytułu wykonawczego nr.[…] z dnia 2 październik 2019 zostało skierowane do zobowiązanego listem poleconym, którego odbiór w dniu 30 października 2019 pokwitował swoim podpisem Pan Krzysztof Węgrzyn” dalej:
2. „W przedmiotowej sprawie zaszły następujące fakty:
  1. dłużnika zajętej wierzytelności odebrał zawiadomienie o zajęciu nr. […] w dniu 14 października 2019
  2. zobowiązany odebrał skierowany do niego odpis tytułu wykonawczego wraz z odpisem zawiadomienia o dokonanym zajęciu w dniu 30 października 2019″.
Nie wiem jak to skomentować, ponieważ rozumiem, że każdy może popełnić błąd w sposób nieświadomy, jednak jeżeli ktoś próbując się tłumaczyć z swojego błędu w taki sposób, iż próbuje przekonać, że nie popełnił błędu, to jest już to działanie świadome.
1. Zwrócić wystarczy uwagę na treść z pkt. 2 odnośnie & 5 pkt. 1 a treść pkt. 3 i fragment cytatu z pkt. 2.2 tj. a następnie połączyć podkreślone słowa w jedno zdanie.
2. Wszczęcie egzekucji następuje z chwilą doręczenia zobowiązanemu (spółce) odpisu tytułu wykonawczego, który zobowiązany odebrał w dniu 30 październik 2019.
  1. W związku z tym wszczęcie egzekucji mogło nastąpić w dniu 30 października 2019.
  2. Jednak faktycznie wszczęcie egzekucji nastąpiło w dniu 14 października 2019 w którym to dniu zawiadomienie odebrał bank, który prowadził rachunek spółki.
Istotną rzeczą dotyczącą przeprowadzenia niezgodnie z przepisami prawa egzekucji jak i podejmowane próby uznania Zażalenia za bezzasadne, jest zapewne kwestia zmian aktów prawnych. W szczególności odnośnie
1. art. 33 & 1, który określa podstawę zarzutu do przeprowadzenia egzekucji
  1. pkt. 6 niedopuszczalność egzekucji lub środka egzekucyjnego
2. art. 26 & 5 Wszczęcie egzekucji następuje z chwilą:
  1. pkt. 1 doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego
  2. pkt. 2 doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności…
3. art. 34 & 1 Zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 & 1 pkt. 6 rozpatruje organ egzekucyjny po uzyskaniu stanowiska wierzyciela.
4. W czasie egzekucji obowiązywał akt prawny tekst ujednolicony (Dz.U. 2019. poz. 1438) z dnia 01 sierpnia 2019, który wygasł 01 sierpnia 2020, w związku z tym tylko te przepisy mają zastosowanie.
Organ wydając to Postanowienie nie tylko, próbował w sposób świadomy niezgodnie z przepisami prawa udowodnić, że przeprowadzenie egzekucji odbyło się zgodnie z obowiązującym prawem, ale tym samym uznał złożone Zażalenie za bezzasadne.
1. Tylko po pierwsze należy zwrócić uwagę, że wydanie Postanowienia nastąpiło po upływie ponad roku czasu od złożenia Zażalenia, gdzie pokrzywdzona spółka składając Zażalenie miała termin 30 dni.
2. W celu wywiązania się z obowiązku wynikającego z pełnienia funkcji, Naczelnik organu egzekucyjnego wykorzystał swoje stanowisko jako przełożony i upoważnił podległą sobie urzędniczkę, by ta podpisała się pod Postanowieniem.
3. Następnie Postanowienie to zostało wysłane do osoby trzeciej, która wcześniej była pełnomocnikiem spółki, jednak w wrześniu 2020 wypowiedziała spółce pełnomocnictwo informując o tym również organy skarbowe.
  1. W związku z tym organ ten nieskutecznie przekazał stronie Postanowienie – idąc tokiem rozumowania przedstawionego w uzasadnieniu Dyrektora Izby Administracji Skarbowej
  2. Jednocześnie naruszył ustawę o ochronie danych osobowych tzw. ustawę RODO.
Jeżeli ktoś myśli, że to jest koniec atrakcji, to muszę pocieszyć, że jeszcze nie w związku z tym zapraszam na kolejną stronę wystarczy kliknąć: “To nie koniec”